zondag 19 februari 2012

Luderitz de gekste



We gaan niet bepaald hard. De zon schijnt gelukkig wel, al is hij nog maar net boven het woestijnachtige land opgekomen. Met de motor aan gaan we zo'n 4 knopen en een vervelende deining geeft duwtjes van opzij. De wind is nog te zwak om te zeilen, maar zal later vanochtend aantrekken. Het is zes uur in de morgen. We kijken nog een laatste keer naar het vissersdorp Paternoster dat langzaam in de ochtendnevel verdwijnt. Een verzameling spierwitte huisjes aan de rand van de woestijn. Vissers met piepkleine speedbootjes scheuren in de verre tussen de rotsen. De ijskoude zee spat hoog op als er weer een dikke roller op de bruine rotsen kapot slaat. Voorlopig zijn deze rotsen het laatste stukje Zuid-Afrika dat we zien. Een nevelige wereld omringt ons, we zijn weer op zee.



Zuid Afrika laten we met gemengde gevoelens achter. Misschien is het wel een van de mooiste en meest veelzijdige landen ter wereld. Maar het is ook een paradijs voor blanken waarvan de rijkdom gebouwd is met slavenarbeid. Ondanks de afschaffing van de apartheid duurt die slavenarbeid nog steeds voort. De inkomensverschillen tussen blank en zwart zijn zo groot dat op veel plekken de zwarten nog steeds volledig worden uitgebuit. En de oude racistische reflex zit bij een hoop blanken nog verbazingwekkend dicht onder het oppervlak. Dat merk je vooral als de tongen loskomen na een paar biertjes in de jachtclub. Er is veel frustratie over de teloorgang van het land. Want nu de zwarten de politieke macht in handen hebben gaat alles naar de ratsmodee, als je de gemiddelde witneus moet geloven. Er gaat inderdaad een hoop mis. De kranten puilen uit van de schandalen, nepotisme en machtsmisbruik in de politieke top. Maar de Zuid Afrikanen zijn tot elkaar veroordeeld en er is geen andere optie dan dat ze er samen uitkomen. Zelfs na 20 jaar lijken nog niet alle blanken dat te beseffen.


In elke haven die we aandoen is wel een jachtclub die ons uiterst warm en hartelijk heeft ontvangen. Als buitenlandse zeiler ben je dan te gast en mag je gebruik maken van de uitstekende faciliteiten. Een goed uitgeruste en extreem betaalbare bar hoort daar vrijwel altijd bij. Net als een braai-plek (bbq) om de lokale boereworst te grillen en met elkaar te verorberen. Door deze clubs hebben we veel meer lokale mensen ontmoet dan in andere landen, en dat maakte het voor ons extra leuk. De keerzijde is dat de clubs meestal blanke enclaves zijn en je dus maar een zeer beperkt en eenzijdig inkijkje in de Zuid-Afrikaanse maatschappij krijgt.









Na ons uitklaren in Kaapstad zijn we stiekem nog even een paar dagen in Saldanha geweest. De windvaan deed het niet helemaal lekker, en omdat we toch geen haast hebben zijn we een paar dagen in de baai gebleven, te gast bij de Saldanha Bay Yacht Club. Ook daar worden we weer vertroeteld en braaien we ons een slag in de rondte. Van een lokale zeilinstructeur krijgen we een gerookte engelvis. Die smaakt zo goed dat we er nog een paar kopen om mee te nemen naar onze laatste ankerplek in Zuid Afrika, de Paternosterbaai. Daar ontmoeten we twee bevriende boten en vieren we de veertiende verjaardag van Sepke op de Belgische boot 'A Small Nest' . De chocoladetaart die ze gebakken hebben is memorabel. De volgende morgen in alle vroegte glippen we de baai uit. Achter ons laten we een prachtig maar verward land. We hopen dat het goed komt.







Inmiddels zijn we na een prachtige tocht van 400 mijl aangekomen in Luderitz. Onderweg zien we veel vallende sterren aan de wolkenloze woestijnhemel. Onder die sterrendeken moet ik veel denken aan mijn studiemaat Richard, die de afgelopen week is overleden. Vandaag is zijn uitvaart, op de dag dat we in Luderitz aankomen. Dat is een geweldig bizar Duits stadje in Namibie, omringt door woestijn. Er is waarschijnlijk geen jachtclub ter wereld waar zo weinig gezeild en zoveel gezopen wordt wordt als hier. “Hoe komen jullie eigenlijk aan de kant vanaf je jacht dat voor anker ligt?”, vraagt een lokaal lid dat aan de bar zit aan me. Het hele concept ' bijboot' klinkt hem revolutionair in de oren. Maar hij is ook nog maar 35 jaar lid van de 'Yachtclub'. Er staan drie volle pullen bier voor zijn neus. Windhoek van de tap. Erg lekker en een lidmaatschap van de zeilclub zeker waard.

Groeten
Ben

woensdag 8 februari 2012

Letter H


'Welcome to Saldanha Bay Yachtclub and don't worry about customs.' Maandagmiddag hebben we het anker laten vallen in de lagoon van Saldanha. Onderweg vanaf Simonstown hadden we wat problemen met onze windvaan. Tevens was er behoorlijk harde wind voorspeld onderweg naar Luderitz, Namibie. Dit was reden genoeg om bij Saldanha binnen te gaan, maar ons niet te melden bij de Port Captain. Voor vertrek uit Simonstown hadden we alle het papierwerk rondom het uitklaren netjes geregeld. We zouden immers het land uit zeilen. Nu liggen we hier illegaal in de baai, maar voor de mensen van de Jachtclub maakt dit niks uit.



De ochtend van vertrek uit Simonstown is het windstil in de marina. Het voelt als het begin van een nieuwe hoofdstuk van de reis. We hebben een nieuw grootzeil, een nieuw Zeilen-vlaggetje en vanaf nu gaan we richting het Noorden. De GPS lijkt er net zo over te denken want bij het aanzetten begint hij te piepen en 'while searching the sky' is hij compleet gereset. Alle data kwijt inclusief logstand, waypoints en routes. Wel jammer maar de belangrijkste gegevens staan gelukkig veilig in ons logboek geschreven. Met ons varen nog drie andere boten uit om zeven uur 's ochtends. We hijsen ons nieuwe grootzeil in de beschutting van de marinebasis. Om de hoek staat een mooi windje. Aan de wind zeilen we de baai uit naar Cape Point. De boot is binnen 10 minuten zout, maar het voelt goed om weer te zeilen. We missen Gerlof aan boord, maar het is goed dat hij terug is in Nederland. Daar is hij veel harder nodig. Eenmaal bij Cape Point krijgen we de wind wat ruimer en ronden we Kaap de Goede Hoop met een ruimwindse koers, een volgende zee en een prachtig blauwe lucht. Rond 12.00 uur is het een feit; de Blauwe Pinquin heeft De Kaap gerond en wij zitten trots in haar kuip.


Het water rond de Kaap is koud, heel koud. Je kan er misschien niet schaatsen maar veel scheelt het voor mijn gevoel niet. In de volle zon met wind van achteren trekken we onze lange fleece-tuinbroek aan, inclusief thermo-ondergoed, twee truien, skisokken in de zeillaarzen en een muts over de oren. We vrezen voor de nachtwacht, hoe koud zal die niet worden? Als we tegen de avond te hoogte van Houtbaai komen wordt het langzaam aan weer warmer. De wind komt hier over land en is zo'n 10 graden warmer. Als de avond valt en de zon ondergaat zitten we in de korte broek en een trui buiten. Kaapstad met de Tafelberg op de achtergrond wordt in het avondlicht op haar mooist getoond. De nachtwacht is niet koud, maar wel spannend. In het water rond Kaapstad zwemmen behoorlijk veel walvissen. De walvissen duiken in en uit het water, waarbij we de rug en de staart te zien krijgen. De bekende foto waarbij een springende walvis op een jacht landt is hier ooit ergens genomen. Het geluid dat ze maken is luid en in het donker angstaanjagend. Ik blijf bang dat ze ons bootje over het hoofd zien en er tegen aan zwemmen. Zo breng ik al stampend op de kuipvloer mijn wacht door in de hoop dat ze ons horen.


Om het ronden van de Kaap te vieren nemen we een stuk chocolade bij de warme thee. En niet zomaar chocolade, maar een door Hannie gestuurde chocoladeletter H. Deze letter heeft heel wat kilometers afgelegd. Op de post gedaan in Nederland inclusief gedicht is zij gestuurd naar het postkantoor Post Restante in Durban. Hier zijn we minimaal tien maal wezen vragen of ons post restante al was gearriveerd. Er zouden hier namelijk twee poststukken op ons liggen te wachten. Na enkele malen vragen was de kaart uit Nijmegen gearriveerd. De aardige dame van het postkantoor snapte ook niet waar de tweede envelop zich kon bevinden. Helaas was het poststuk nog niet gevonden op de dag dat we vertrokken uit Durban. De dame wilde ons graag helpen en vroeg ons een adres achter te laten. We hadden toen nog het plan om naar de Royal Cape Yacht Club te varen dus dit adres lieten we achter. Uiteindelijk zijn we daar niet meer met de boot terecht gekomen omdat Simonstown plek voor ons had. Maar nu hadden we nog wel een geleende gasfles aan boord van SY Pylades. Laten zij nou in Royal Cape liggen. Bij terugbrengen van de gasfles gingen we voor de zekerheid toch nog even naar de post vragen. Een dikke stapel aflopend, 'nee, nee, nee......nee', tot de laatste envelop waar Ben en Annemiek Rutte opstaat. Vol spanning maken we de envelop open om daarin een gedicht van de Sint en chocoladeletter H aan te treffen. Dit is echter niet de eerste Chocoladeletter H die we hebben gekregen.

Vorig jaar in Nieuw Zeeland lazen we in een reactie op de site dat er Post Restante lag in Christchurch. Tijdens onze rondreis over het Zuider Eiland was er de zware aardbeving in Christchurch. Toen eindelijk in de buurt kwamen van deze stad vonden we het zeer ongepast om een verwoeste stad in te rijden om een poststuk op te halen. Dit poststuk is echter niet onder al het bevingstof verdwenen en ging retour sender. Afgelopen kerst in Kaapstad had Vincent deze envelop in zijn tas. Om een lang verhaal kort te maken. De envelop bevatte een gedicht van de Sint en een Chocoladeletter H. 's Avonds heeft deze letter het Kerstdessert geoptimaliseerd. Dank je wel Hannie.

Waarschijnlijk varen we zaterdag verder. Wij zijn er al klaar voor maar de wind is hard en de golvenvoorspelling zegt zes meter op vrijdag. Gelukkig zijn de mensen hier erg aardig, liggen we hier de eerste 10 dagen gratis, zijn er warme douches en een gratis wasmachine. Ik heb geen haast om te vertrekken.

Groeten Miek

In het maart nummer van 'Zeilen' staat een prachtig verhaal over de Blauwe Pinquin-avonturen in Nieuw Zeeland. Kopen dus...

woensdag 1 februari 2012

Goede voornemens



Ik weet niet hoe het met jouw goede voornemens staat, maar wij lijken de onze nog niet zo goed na te komen. Het is al weer even geleden dat we de site hebben geupdate. In de tussentijd hebben we ons nieuwe grootzeil gekregen, wat klussen gedaan, de boot weer vol gestopt met proviand en is Gerlof op bezoek geweest.


Het grootzeil hadden we eind November al besteld in Durban, zodat het nieuwe zeil klaar zou staan bij aankomst in Kaapstad. Dit leek allemaal goed te gaan, totdat we het zeil op de boot hadden. Na het hijsen bleek het voor- en onderlijk te kort en het achterlijk te lang. Kortom het zeil kon weer return afzender. Voor Quantum betekende dit dat ze in korte tijd een geheel nieuw zeil moesten maken. In een week hebben ze ons nieuwe zeil gemaakt. Vorige week donderdag toen ze het nieuwe zeil kwamen brengen waaide het windkracht 7, te veel wind om goed te passen. Afgelopen zondag was het windstil. Een goed moment om het zeil te hijsen en nog eens goed te bekijken. Wat blijkt, er valt een enorme diagonale plooi in. Wij dus balen en foto's maken. Ook hebben we ze op hun vrije zondag gebeld met de mededeling dat we maandagochtend 8.00 uur op de stoep zouden staan. Het plan was om maandagavond te vertrekken. Het zou dus krap worden.

Vorige week donderdag landde Gerlof op Kaapstad international airport. Na een vlucht van 24 uur was hij wel wat gaar maar met een echte Afrikaanse boerewors van de braai konden we heb wakker houden. De volgende ochtend zijn we de berg een stuk opgelopen om met uitzicht over de baai en de marina een kop koffie te drinken en plannen te maken. Het weer om naar Namibie te zeilen ziet er nog niet goed uit tot maandag. We besluiten eerst nog wat te klussen en dan na de lunch wijn te gaan proeven bij Steenberg Estate. We nemen de toeristische route en kopen onderweg nog houtjes voor de braai van 's avonds. Het is een sjieke bedoening daar bij Steenberg. Onze geleende huurauto, een mazda uit 1990, valt uit de toon op de parkeerplaats. Gerlof en Ben nemen het wijnproeven serieus want bij aankomst proeven ze eerst de druiven van de struik. Eenmaal binnen ploffen we neer op de bank en kiezen zes wijnen uit die we willen proeven. We zijn het unaniem eens dat de Sauvigon Blanc 2011 de wijn is die we willen. Als we op de terugweg zijn komen we langs een nightmarket van een school, waar moeders het lekkerste eten hebben bereid, de mooiste taarten hebben gebakken en de lokale bandjes de muziek verzorgen. Er hangt een goede sfeer dus blijven we nog even hangen.
Op zaterdag beginnen we na het ontbijt met nog wat klussen. De boot moet immers klaar zijn voor vertrek. Gerlof en Ben boenen het onderwater schip, terwijl ik alles binnen weer terug zet op z'n plek. We vullen alvast de watertanks en zetten de verstagingen weer op spanning. Net na de lunch nemen we het stoptreintje naar Kaapstad. Hier dolen we wat rond, genieten op terrasjes en pakken de laatste trein terug om 18.45 uur. Erg is dit niet, want aan boord bij de buren, Lilly Bolero is een feestje aan de gang. Deze klassiek getuigde schoener wordt gevaren door schipper Kieran en vijf man betalende crew en staat bekend om zijn goede feesten. Ook deze keer is het erg gezellig en komt uiteindelijk de tas met verkleedkleren, hoeden en pruiken uit de kast. Zondag morgen start dan ook nog niet al te snel en daarna balen we dus van de plooi in het nieuwe grootzeil. Met de terugvlieg datum van Gerlof in het achterhoofd besluiten we dat we maandag gewoon weg gaan. En als het grootzeil niet gelijk klaar kan zijn dan halen we dat op in Kaapstad, waar ook nog een marina is. Ik word afgezet bij de supermarkt om alle vers waren in te slaan, groente, fruit, eieren en yoghurt. Ben en Gerlof rijden door naar Houtbay, een prachtige route met een geweldig uitzicht over de baai. Ze willen gaan zwemmen, maar vinden geen goed strand. Op de terugweg halen ze mij weer op uit de supermarkt. En dan nog alles inruimen, met grote precisie in de hoop het zo lang mogelijk goed te houden. Gerlof en Ben lopen in de richting van Boulders waar Jackass Pinguins zitten. Uiteindelijk zijn we alle drie tegelijk bij het happy hour van de False Bay Yacht Club. Terug aan boord zijn we plannen aan het maken voor het wachtsysteem als Gerlof een telefoontje krijgt met heel slecht nieuws. Hij moet naar huis en samen weten we een vlucht te regelen voor de volgende ochtend. En zo is hij 24 uur na het telefoontje terug bij zijn gezin.

En wij hebben besloten niet uit te varen. Met de foto's van het zeil konden ze geen oplossing geven. Met twee man zijn ze naar onze boot gekomen om te passen en te kijken. Het oog vooraan bij de mast bleek te krap te zijn en deze moesten ze verlengen. Drie maal is scheepsrecht want nu is het zeil goed. Nu maar hopen dat we er goed mee naar huis komen. Het is nog even wachten op goed weer voordat we kunnen uitvaren. De route die we gaan afleggen is nog steeds niet zeker. We kunnen via Namibie, Sint Helena, Ascension, Kaap Verden naar de Azoren varen. Maar we kunnen ook naar de Azoren varen via Brazilie en de Carieb. Alles is mogelijk. Om richting huis te komen moeten we eerst Kaap de Goede Hoop nog ronden, zoveel is zeker.
We houden jullie op de hoogte.

Groeten Miek