Luderitz de gekste

We gaan niet bepaald hard. De zon schijnt gelukkig wel, al is hij nog maar net boven het woestijnachtige land opgekomen. Met de motor aan gaan we zo'n 4 knopen en een vervelende deining geeft duwtjes van opzij. De wind is nog te zwak om te zeilen, maar zal later vanochtend aantrekken. Het is zes uur in de morgen. We kijken nog een laatste keer naar het vissersdorp Paternoster dat langzaam in de ochtendnevel verdwijnt. Een verzameling spierwitte huisjes aan de rand van de woestijn. Vissers met piepkleine speedbootjes scheuren in de verre tussen de rotsen. De ijskoude zee spat hoog op als er weer een dikke roller op de bruine rotsen kapot slaat. Voorlopig zijn deze rotsen het laatste stukje Zuid-Afrika dat we zien. Een nevelige wereld omringt ons, we zijn weer op zee.



Zuid Afrika laten we met gemengde gevoelens achter. Misschien is het wel een van de mooiste en meest veelzijdige landen ter wereld. Maar het is ook een paradijs voor blanken waarvan de rijkdom gebouwd is met slavenarbeid. Ondanks de afschaffing van de apartheid duurt die slavenarbeid nog steeds voort. De inkomensverschillen tussen blank en zwart zijn zo groot dat op veel plekken de zwarten nog steeds volledig worden uitgebuit. En de oude racistische reflex zit bij een hoop blanken nog verbazingwekkend dicht onder het oppervlak. Dat merk je vooral als de tongen loskomen na een paar biertjes in de jachtclub. Er is veel frustratie over de teloorgang van het land. Want nu de zwarten de politieke macht in handen hebben gaat alles naar de ratsmodee, als je de gemiddelde witneus moet geloven. Er gaat inderdaad een hoop mis. De kranten puilen uit van de schandalen, nepotisme en machtsmisbruik in de politieke top. Maar de Zuid Afrikanen zijn tot elkaar veroordeeld en er is geen andere optie dan dat ze er samen uitkomen. Zelfs na 20 jaar lijken nog niet alle blanken dat te beseffen.


In elke haven die we aandoen is wel een jachtclub die ons uiterst warm en hartelijk heeft ontvangen. Als buitenlandse zeiler ben je dan te gast en mag je gebruik maken van de uitstekende faciliteiten. Een goed uitgeruste en extreem betaalbare bar hoort daar vrijwel altijd bij. Net als een braai-plek (bbq) om de lokale boereworst te grillen en met elkaar te verorberen. Door deze clubs hebben we veel meer lokale mensen ontmoet dan in andere landen, en dat maakte het voor ons extra leuk. De keerzijde is dat de clubs meestal blanke enclaves zijn en je dus maar een zeer beperkt en eenzijdig inkijkje in de Zuid-Afrikaanse maatschappij krijgt.









Na ons uitklaren in Kaapstad zijn we stiekem nog even een paar dagen in Saldanha geweest. De windvaan deed het niet helemaal lekker, en omdat we toch geen haast hebben zijn we een paar dagen in de baai gebleven, te gast bij de Saldanha Bay Yacht Club. Ook daar worden we weer vertroeteld en braaien we ons een slag in de rondte. Van een lokale zeilinstructeur krijgen we een gerookte engelvis. Die smaakt zo goed dat we er nog een paar kopen om mee te nemen naar onze laatste ankerplek in Zuid Afrika, de Paternosterbaai. Daar ontmoeten we twee bevriende boten en vieren we de veertiende verjaardag van Sepke op de Belgische boot 'A Small Nest' . De chocoladetaart die ze gebakken hebben is memorabel. De volgende morgen in alle vroegte glippen we de baai uit. Achter ons laten we een prachtig maar verward land. We hopen dat het goed komt.







Inmiddels zijn we na een prachtige tocht van 400 mijl aangekomen in Luderitz. Onderweg zien we veel vallende sterren aan de wolkenloze woestijnhemel. Onder die sterrendeken moet ik veel denken aan mijn studiemaat Richard, die de afgelopen week is overleden. Vandaag is zijn uitvaart, op de dag dat we in Luderitz aankomen. Dat is een geweldig bizar Duits stadje in Namibie, omringt door woestijn. Er is waarschijnlijk geen jachtclub ter wereld waar zo weinig gezeild en zoveel gezopen wordt wordt als hier. “Hoe komen jullie eigenlijk aan de kant vanaf je jacht dat voor anker ligt?”, vraagt een lokaal lid dat aan de bar zit aan me. Het hele concept ' bijboot' klinkt hem revolutionair in de oren. Maar hij is ook nog maar 35 jaar lid van de 'Yachtclub'. Er staan drie volle pullen bier voor zijn neus. Windhoek van de tap. Erg lekker en een lidmaatschap van de zeilclub zeker waard.

Groeten
Ben