Lange wolk

Vandaag werd onze weg versperd door een lange wolk. Pikzwart lag die opeens voor ons. Alle andere wolken werden erdoor aangezogen en de lange wolk werd steeds langer en zwarter. We zagen niet al te ver voor ons zwarte vingers vanuit de wolk over het wateroppervlak glijden. De wind viel vrij plotesling weg en de zee werd helemaal wild. Staande golven, alsof al het water recht omhoog wilde, spatte het overal om ons heen in het rond. Door het gebrek aan wind ging de boot alle kanten op, klets-bang! -klets-BANG! - KLETS! BANG!! en zo maar door. Langzaamaan breidde de lange wolk zich uit over de gehele horizon voor ons. We zagen het regenen en waaien en het wateroppervlak was een zootje. Het bleef echter windstil waar wij lagen, en dat bleef het. Terwijl de wolk aanzwelde en wij met de motor aan de boot een beetje heel probeerden te houden, schoof het geheel langzaam ( met 2 knopen) met ons mee.

Meer dan 2 knopen snelheid kregen we niet uit de boot en dat bleef de hele middag zo. Alsof we werden tegengehouden. Zojuist brak de zon door en is het weer gaan waaien. We glijden weer soepel over het water ( met vier knoopjes) en het lijkt alsof er een sein op groen is gezet. Nog 50 mijl te gaan naar Fatu Hiva!! Onze laatste dag op zee was een hele rare. We hopen morgenochtend het anker uit te gooien in de baai van Hannaveve.

We zijn vandaag 24 dagen onderweg, hebben al 3027 mijl afgelegd (5606 km) sinds we anker op gingen op de Galapagos. Sinds dat moment ( op 31 mei), hebben we 2 boten gezien en 1 vliegtuig. We bakken gemiddeld om de dag 2 broden, en maken ook vaak extra deeg voor pizza. We hebben 4 boeken en alle Vrij Nederlands gelezen, geen films gezien en eindeloos voor ons uit gestaard. Er is een ontzettende baard aan de boot gegroeid en die zorgt ervoor dat we nog maar moeizaam vooruit komen. Eerst dachten we dat we visnetten om de kiel haden zitten en ben ik met doodsangst voor enge haaien in het water gedoken. Het bleek heel veel aangroei te zijn. We hebben zo'n 8 keer per dag het logboek bijgehouden en van elke dag een klein verhaaltje geschreven. De eerste vier dagen was het windstil, en met vandaag erbij hebben we zo'n 40 uur gemotord en elke dag lekker gegeten met ( nog steeds!) verse ingredienten. Al hebben we gisteren de laatste paprika opgegeten en is er nog maar 1 komkommer en 2 tomaten.

En we zijn er dus nog steeds niet. Nog 49 mijl. Hopelijk kun je morgen op het kaartje hiernaast zien dat we gearriveerd zijn.

groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Stille Oceaan

Vandaag is het 21 dagen geleden dat we voor het laatst een ander mens zagen. Op woensdag 2 juni voer het zeiljacht French Kiss V ons voorbij. We hebben naar elkaar gezwaaid, even gekletst over de marifoon en foto's van elkaar gemaakt. In de tussentijd geen andere schepen, geen vliegtuigen, geen vliegende schotels.

De zee golft eindeloos onder ons door. 's Nachts zit ik onder de sterren te filosoferen over het leven en alles. En dat elke avond weer. De Stille Oceaan doet zijn naam eer aan op een andere manier dan we hadden verwacht. De eindeloze leegte maakt je stil. De leegte, de sterren en de afzondering nodigen uit om te mijmeren en te filosoferen. En dat dan elke dag, drie weken lang! Je wordt er stil van, letterlijk.

We kregen net een bericht over de radio. Tien minuten geleden. Van de Antipodes, een motorboot waarmee we twee weken lang zijn opgevaren, en die een week geleden is gearriveerd op de Markiezen. Een echtpaar aan boord van begin 50. Op de Galapagos hebben we geregeld een biertje met ze gedronken. Ze hebben aan boord een hele sterke radio dus we hebben onderweg veel met ze gepraat, vooral toen de andere boten van het radionetje ons slecht konden horen. Zij had opeens een pijntje in haar nek, liet het controleren en moest meteen weggevlogen worden naar Tahiti voor een MRI. Binnen een dag blijkt het een agressieve tumor en de volgende dag zat ze in het vliegtuig naar de USA. Ze wordt meteen geopereerd en het is maar de vraag of ze dat zal overleven. Haar man vliegt er morgen achteraan. Hij was net, verdwaasd en totaal platgeslagen, op de radio. Hij laat de boot maar gewoon voor anker liggen ( er is geen haven) en heeft geen idee wat er nu gaat gebeuren.

Ik zet de radio uit en een oorverdovende stilte maakt zich van ons meester. De zee golft gewoon door, vliegende vissen springen op het dek, de pizza gaat de oven in, het zeil klappert. We moeten nog maar 130 mijl en dan zijn we er. De zonsondergang is weer prachtig.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Post!

Hieperdepiep Hoera! Waarom? Een jaar geleden zijn Ben en ik getrouwd, daarom.
Een jaar huwelijk, waarvan 11 maanden op zee. Ik voel me bevoorrecht om samen met Ben op de Blauwe Pinquin de wereld te verkennen. Ik denk niet dat zoveel mensen het gegund is om zo lang, zo intens op huwelijksreis te zijn. Heel soms is de 10 meter, die onze boot lang is een beetje te klein, maar over het algemeen voelt onze Pinquin als een riant mega-jacht.

Met nog 450 mijl te gaan, vieren we onze eerste trouwdag, het papieren-huwelijk op zee. Behalve een feestelijk ontbijt, slingers, party-muziek en belleblaasbellen die de horizon versieren, wordt de feestvreugde vergroot door alle post die we vanmorgen geopend hebben. Wordt post ook bezorgd op zee? Flessenpost, postdropping of een TNT-postkapitein? Niks van dit alles, aan boord van de Blauwe Pinquin is een heuse post-doos. Deze doos zit barstens vol brieven en kaarten te openen op vooraf bepaalde datum. Sommige brieven en kaarten zijn al meer dan een jaar geleden geschreven, soms zelfs voor ons huwelijk, andere een paar weken geleden en bezorgd door Carla.

Hetgeen wat opvalt aan deze post is de positieve verwachtingen die er van uitgaan. Want hoe weet je nou wat er in een jaar gaat gebeuren. Achteraf is het altijd makkelijk zeggen 'dat had ik wel verwacht'. We leven nu en de toekomst zit vol verwachtingen gevormd door plannen, verplichtingen en dromen en niks is mooier om daarover te fantaseren.

Zo hebben Ben en ik een heleboel ruimte gecreëerd voor dit fantaseren. Met een boot, zonder een huis en een baan staan eigenlijk alle mogelijkheden open. Zo passeren regelmatig nieuwe plannen. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Een huisje in Friesland met een bootje voor de deur, een stadscamping op het Stenen Hoofd in Amsterdam, een broodjeszaak(imperium) in het westen des lands, een romny-loods om in te wonen ergens in de middle-of-nowhere, de loterij winnen en een droomjacht bouwen of toch maar weer terug in het 'oude' leven. Om over kinderplannen nog maar te zwijgen. Kortom we hebben nog wel twee jaar nodig om terug te komen. Eerder zijn we er niet uit, zoveel keuzes.

Maar wat zijn jouw eigen verwachtingen eigenlijk voor de komende twee jaar? En wat wat denk jij van ons? Wij schrijven hele verhalen voor de site, maar nu mag jij ook wat schrijven. Ik stel voor om nu pen en papier te pakken en je verwachtingen op te schrijven. Werk, studeren, pensioen, verkering, getrouwd, kinderen? Verhuizen, reizen of heb je ook de loterij gewonnen en wat doe je dan? Kortom schrijf het op, stop het in je sokkenlade en over twee jaar als wij terug zijn haal je het te voor schijn om te zien of je verwachtingen juist waren. Nu denk je misschien 'sokkenlade?' Als je zelf denkt, ik leg het hier neer, dan weet je het over twee jaar niet meer, maar als je het in je sokkenlade legt, dan weet zelfs ik het terug te vinden.

Succes met schrijven

Groeten vanaf 09' 16,0 Z 131' 18,0 W

Mw Rutte-Stiekema

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Stokstaartje houdt de wacht

Een jaar of twee geleden was er een real-live-natuur-docu-soap op Discovery Channel over een familie stokstaartjes. Wekelijks was het wel en wee van deze elegante diertjes te zien en werd bij mij het respect voor de naamgever van deze diertjes als ze de horizon naar vijanden afspeurden groter. Als ik tijdens mijn wacht in de kuip om de tien minuten opsta en om me heen kijk, de horizon afspeur op vijandelijke boten of donderwolken, voel ik me soms net een stokstaartje. Ik drink wat thee, eet een boterham of zink in gedachten en tien minuten later richt ik me op, speur de horizon af, ga weer zitten en maak een sudoku. Tien minuten later sta ik weer met mijn hoofd boven de buiskap de horizon af te turen, waarna ik weer ga zitten en verder ga waar ik gebleven was. En zo gaat het uren, dagen achter een, dag en nacht.

We zijn nu 16 dagen onderweg en hebben nog 1060 nm te gaan. Momenteel is het windkracht 6 met vlagen van 30 knopen en dat is aan de golven goed te merken. De boot slingert van links naar rechts, van voor naar achter en wij doen krampachtig een poging om rechtop te blijven staan. Af en toe klinkt er een 'aaaauuuw' 'aaarggggg!' of een ' grrrrrrrrrrrr' als een van ons weer gelanceerd wordt, uiteraard landend op een blauwe of beurse plek van een eerdere landing. Ondanks deze golven die ons al enige dagen bezighouden proberen we lekker te blijven koken. Dit zorgt af en toe voor een kleine extra frustratie als de yoghurt op het aanrecht ligt of de piepers in de gootsteen. Maar we gaan de goede kant op!

Voor de mensen die mij een beetje kennen, is het geen nieuws dat ik toch zeker 99 % a-muzikaal ben. Die ene procent zorgt er nu al nachten lang voor dat ik een nummer in mijn hoofd heb. Nou, niet een heel nummer, maar vier regels, waarvan ik de tekst ook niet helemaal weet. Kortom ik sta continue op repeat, met een kras op de cd. Het nummer dat in mijn hoofd zit (vraag me niet hoe het er komt) is 'Ademnood' van Linda, Roos en Jessica. Om niet helemaal gek te worden van de vier regels ben ik verder gaan denken. Zo heb ik uiteraard een heleboel aflevering GTST (goede tijden slechte tijden) herinnerd, als fan van het eerste uur heb ik (bijna) elke aflevering tot 2005 gezien. Zo herinnerde ik me ook de discussie om de televisie. Om 20.00 uur was het tijd voor het NOS-journaal bij ons thuis en er was geen tweede televisie. Na weken van afstandsbediening verstoppen, batterijen verwijderen en het signaal verstoren van de afstandsbediening, kwam er een tweede televisie. En mocht ik, de puber-prinses boven op mijn ouders' slaapkamer GTST kijken en was de rust weergekeerd.

Bij lange afstanden is het toch grappig om te merken hoe ik elke keer stiekem rekensommetjes maak over ETA (estimated time of arrival). In principe rekenen we 100 mijl per dag voor onze Pinquin. Nu doen we al een aantal dagen zo'n 150 mijl per dag dus hoor ik een stemmetje achter in mijn hoofd '1060 delen door 150 is nog 7 dagen!' Hierna klinkt mijn donkere relativerende stem 'maar houdt rekening met 10 dagen', gevolgd door een hoger stem die roept 'hou je mond, dat wil ik niet weten' .

Ik ga nu naar buiten om stokstaartje Ben af te lossen. In de tijd dat ik zit te typen heeft hij al drie golven zout water over zich heen gekregen.

Groeten vanaf 06' 08,9 S 121' 17,9 W
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Sterrenkinderen poepen op het ijs

Over ruimtestof dat lafjes tegen de dampkring van onze gewaardeerde planeet aanwrijft gaan we het hier niet hebben. In de donkere maanloze nachten (het is nieuwe maan) wordt ons hier geregeld spektakel van een heel andere orde voorgeschoteld. Er vallen hier sterren dat het een aard heeft.

Bijna al die sterren worden gebruikt voor wensen in de richting van (spoedig) herstel van kameraad van den Heuvel. Die ze hard kan gebruiken. Een paar sterren gebruiken we voor eigen gerief, dat wil zeggen behouden vaart en dat soort zaken. En dan zijn er nog sterren in de buitencategorie. Zo een zag ik gisternacht. Fel groen zette hij de hele hemel in een spookachtig licht. Ik schrok me rot en dacht dat er een kruisraket op ons insloeg. Hij kwam recht van boven in de noordelijke hemel en ging met een bloedvaart naar beneden, richting het wateroppervlak. Het geheel duurde misschien 3 seconden, ik heb de rest van mijn wacht zitten bedenken wat het geweest kon zijn. Ik heb zelfs even de marifoon wat harder gezet voor het geval het toch een vuurpijl was. Er kwam geen vloedgolf, dus de dochter van Frans Bauer met een cape-je om die insloeg was het waarschijnlijk ook niet.

Misschien wist iemand dat er weer een feest op de Blauwe Pinquin in aantocht was. We zijn namelijk vanmorgen als een Blackbird door de magische 10.000-barrière geknald. Sinds ons vertrek uit Amsterdam hebben we er 10.000 mijl opzitten. En op dezelfde dag zijn we halverwege onze oversteek naar de Markiezen. Nog 1500 mijl te gaan en dan is er weer land om op te lopen. We lezen ons rot over al die eilanden. Naam-technisch zijn ze moeilijk uit elkaar te houden. Let maar op: waarschijnlijk gaan we eerst naar Fatu Hiva, daarna naar Hiva Oa en Tahuata om via Oa Pou naar Nuka Hiva te gaan. En dat zijn nog maar de Markiezen.

Na de Markiezen willen we via een korte stop ergens in de Tuomotu archipel naar de Society eilanden ( Tahiti, Moorea, Bora-Bora etc.) en dan verder Zuidwestwaarts naar Fiji, Tonga of de Cookeilanden. Of allemaal. De grote vraag is nu: welk eiland wel, en welk eiland niet bezoeken? Er dreigt atol-stress want we moeten eind oktober richting New Zeeland om de stormen te ontlopen. Voor de Markiezen zijn we er al wel uit, maar voor de rest? Behalve Maupiti en Suvarov hebben we nog geen vastomlijnde plannen. Vandaar het verzoek: Heb je nog tips, droomplekken of aanraad-atollen voor ons, laat het ons weten.

Groeten vanaf 05'13Z 114'03W
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Geen moslims te bekennen

We varen momenteel in het midden van een cirkel met een diameter van 4400 km. Lekker weer, warme zon, etc. En je raad het al, in die cirkel zit nergens ook maar een puntje land. Alleen maar zout water. En een paar jachten. Met die jachten praten we af en toe. Via de SSB-radio krijgen we ook e-mail, en zo kwam het dat we de uitslag van de Nederlandse verkiezingen tot ons kregen. Het is een treurige dag.

We hebben uitgezocht of we vanuit Verweggistan konden stemmen, maar dat was helaas niet mogelijk. Daarvoor hadden we terug moeten vliegen om iemand te machtigen. Dat kunnen we niet betalen. Ergens klopt er iets niet. We zeilen op een van de meest afgelegen plekjes van de planeet en ik wind me op over een stelletje bekrompen angsthazen. 24 zetels!

Het goede nieuws is dat de antibiotica kuur op het jacht Flena is aangeslagen en er dus geen levensgevaarlijke ontsteking kan ontstaan. Het Engelse jacht Sarah II heeft nog een extra pakket antibiotica naar ze gebracht en iedereen is opgelucht en blij. Lang leve de SSB radio!

De Blauwe Pinquin zeilt momenteel weer zonder riffen in het grootzeil, vannacht hadden we er 2 ingezet. De wind is wat variabel in sterkte, maar meestal is het tussen de 3 en 5 Bft. Uit het Zuidoosten. Sinds 2 dagen een wat hogere en verwarde zee, maar over het algemeen prima te doen. De komende dagen krijgen we 5 Bft. En zal de zee wat rommeliger worden. Ik word heel erg verwend door mijn eigen Pacific Prinses. Miek maakt allemaal heerlijke dingen en vangt in de tussentijd ook gewoon nog en paar vissen. Gelukkig voor mijn mannelijke trots dat ze die dan weer niet durft te fileren. Dan is er voor mij ook nog wat eer te halen. We verbruiken tot nu toe gemiddeld 8 liter zoet water per dag, hebben al 4 broden, een pizza en veel pannekoeken gebakken, zijn door al onze bananen heen, beginnen weldra met de eigen yoghurt productie en zijn in een nieuw voorleesboek gestart ( ' In de bovenkooi' van J.M.A.Biesheuvel).

Veel plezier in het nieuwe Nederland!

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Beestjes

Ben ik 700 mijl uit de kust van de Galapagos en denk ik eindelijk van de schildpadden af te zijn, zwemt er eentje vlak langs de boot. En dan haalt hij het ook nog even in zijn hoofd om zijn poot op te steken, alsof hij wil zeggen ' Ik ben hier!'

Het is een drukte van belang in, op en boven het water van de Pacific. Het wordt wel langzaam aan wat rustiger, nu we verder uit de kust zijn. De tweede dag in de mist zagen we een groepje walvissen langstrekken. Op 20 meter van de boot spoten zij hun fontijnen de lucht in om vervolgens weer onder te duiken, geweldig!

Afgelopen nacht zwommen een paar fluoriserende strepen achter de boot aan, om ons na 10 minuten in te halen en rustig weg te zwemmen. Ze waren erg groot en kwamen niet naar boven om te ademen, dus we denken dat het haaien waren. Ik laat het zwemmen nog maar even voor wat het is. En als de zon opkomt beginnen de dolfijnen te jagen. Om ons heen zie je grote groepen dolfijnen uit het water springen achter hun prooi aan, die je even daarvoor door de lucht zag zweven. Vliegende vissen zie je de hele dag door zweven. alsof er een schot hagel gelost is. Sommigen beoefenen de kunst van het vliegen uitstekend en komen soms zo'n 40 meter ver, terwijl anderen zich als een zelfmoord terrorist in de eerste de beste golf boren, of bij ons aan dek belanden.

In de lucht is het vergeleken met de Galapagos heel rustig. Daar zag je blauwvoetgenten, fergatvogels, gemaskerde genten en pelicanen. Helaas hadden we de camera niet standby toen we een restje rijst over boord gooiden. De vissen die daar op afkwamen werden al snel gespot door twee blauwvoetgenten die zich er als een torpedo op stortten terwijl de pelikaan en een grote groep fregatvogels nog wat afwachtend er om heen cirkelden. Nu vliegt er af en toe een zwart vogeltje rond, niet groter dan een zwaluw, met een witte band net boven zijn staart. Ik verwonder mij over de energie die dit beestje heeft, gezien de afstand die hij tot land al heeft gevlogen en geen enkele aanstalten maakt om bij ons te komen uitrusten.

Onze boot heeft zo zijn eigen beestjes. Op het dek vinden we 's ochtends vliegende vissen en kleine inktvisjes. Bij de bananen vond Ben een kakkerlak. En verder hebben we motten. Voor deze laatsten is onze boot wat een Portugese banketbakkerij voor mij is: luilekkerland.

Kortom we hebben geen tijd om ons te vervelen. Ik ga weer verder met genieten

groeten van 04'16Z 101'32W

Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onder een stolp

Het waait amper sinds we zijn vertrokken van de Galapagos. Als een stuk kaas onder een stolp liggen we nu al een paar dagen stil te wachten. Zijn we gevangen in deze prachtige wereld? Is het bederf al begonnen? We kunnen niet weg, want zonder wind is alle verplaatsing kansloos. Geduld is de enige uitweg. Maar hoe langer dat op de proef gesteld wordt, hoe pijnlijker het geklapper van de zeilen doorklinkt in mijn ziel. De sterrenhemel vormt de stolp waaronder we ons hebben laten vangen. Iedere avond om zes uur zakt de zon weg en begint het schouwspel van de nacht. Het is meestal onbewolkt, en deze gevangenis mag er wezen. Walvissen spuiten overdag hun pluimen rondom aan de horizon. De hele schepping toont zich gretig en onbeschaamd. Alsof we zijn vastgebonden aan een boom, kunnen we 's nachts niets anders dan kijken naar de diamanten die boven ons hoofd worden uitgestrooid. Gebrek aan wind is het touw waarmee we aan de boom zijn vastgebonden. Elke dag snijdt dat touw dieper in onze armen.

De maan komt rond 11 uur 's avonds op en tot die tijd leer ik nieuwe sterren. We hebben een sterrenkaart van de zuidelijke hemel. Langzaam leer ik steeds meer sterren kennen en dat werkt verslavend. De zee is nog rustig en zonder wind is het dan heel stil 's nachts. Het geklapper van zeilen en de kabels in de mast is het enige dat je hoort. In die stilte hebben we uitzicht rondom op alle sterren die er zijn, en kun je jezelf horen denken. Ons verblijf in deze oneindigheid wordt twee maal daags onderbroken door de radio.

Tweemaal daags hebben we via de radio contact met de andere boten die onderweg zijn op dit stuk oceaan. Er zit wel 2500 km tussen ons en de voorste boten. Op een vooraf afgesproken frequentie meldt iedereen zich tweemaal daags met zijn positie. Wij zitten helemaal achteraan in het veld. Op dinsdag ben ik de net-controller. Op een vast tijdstip roep ik dan iedereen op om zich te melden met hun positie en bijzonderheden. Er zijn ongeveer twintig boten die meedoen. Het radionet is als een schoenendoos vol kabouters in het donker. Elke avond doe ik de doos open en een voor een melden de kabouters dan met piepende en krakende stemmetjes hoe het met ze gaat. Als ik de schoenendoos dichtdoe zijn we weer alleen onder de sterren.

Hoe nuttig zo'n radionet is wordt meteen duidelijk op dinsdag. Om 19 uur meldt zich plots een medisch noodgeval. Op een Oostenrijkse boot, de Flena, ongeveer 1000 mijl ten Westen van ons, heeft iemand een ernstig ontstoken wond. De antibiotica werkt niet meer en nu is er een aderontsteking ontstaan. De bemanning weet niet meer wat te doen en vraagt om advies. Onmiddellijk komt er een stroom activiteiten op gang. Iemand gaat naar een andere frequentie om een dokter op te roepen, iemand anders zoekt contact met de US coastguard. Degene met de beste radio-ontvangst brengt de situatie, aard van de wond en de gebruikte antibiotica in kaart. Na 5 minuten is er een dokter gevonden, en die geeft advies. De Kustwacht vraagt of er al geëvacueerd moet worden. De Oostenrijkers op de Flena besluiten het nog 24 uur aan te zien. De voorraad antibiotica aan boord van de Flena is echter beperkt en dus zoeken we uit wie er in de buurt is van het getroffen jacht en worden medicijnkasten doorgespit. De Sarah II uit Engeland is op 200 mijl, en heeft een antibioticum dat waarschijnlijk zal helpen. Ze maken de volgende dag contact met de Flena en spreken een lokatie af voor een rendez-vous. Het is indrukwekkend om te horen hoeveel mensen er op deze uitgestrekte oceaan in beweging komen. Het contrast met de verlaten rimpelloze zee en sterrenhemel rondom ons kan niet groter zijn.

We hebben na vier dagen varen slechts 300 mijl afgelegd. Dat is tien procent van de totale afstand. We proberen ons wanhopig te bevrijden van de boom waaraan we zijn vastgebonden en genieten ondertussen waar mogelijk van het uitzicht, de walvissen, het lekkere eten en het besef dat we iets aan het doen zijn dat de moeite waard is. Want dat zijn we. Echt!

Ben

Ps Het radionet is tweemaal daags (1500 utc, 0100utc) te beluisteren op 6510 khz USB en op 12353 khz USB.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com