maandag 25 juli 2011

Hokus Pokus

Ons viskarma was de laatste maanden wat verstoord. Sinds de laatste vis in Nieuw Zeeland was de hengel stil gebleven. Hier moesten we maar eens wat aan doen. In Vanuatu heeft Ben alle aasjes voorzien van andere haken en draadvoorloop. Ook werd de handlijn gemaakt om onze vangkans te verdubbelen. En het heeft gewerkt. Op dag 4 vangt Ben een Wahoo van 115 cm, de grootste door ons gevangen vis met hele enge tanden. Na 1,5 dag peuzelen is de vis op en gaat de haak weer over boord. We hebben nog een keer beet maar deze vis verdwijnt de diepte in met een face piercing van onze paarse inktvis. Na een paar dagen heb ik zin in tonijn dus bij het overboord zetten zeg ik ' hokus pokus fijn, ik wil wel een 70 cm lange tonijn'. Die middag gaat de hengel 'Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr', zou het de tonijn zijn? Helaas, ik moet beter articuleren want het is een merlijn, een soort zwaartvis. Ik ben niet treurig als ook deze verdwijnt in de diepte met onze andere paarse inktvis. Zo'n mooi en sterkt beest wil ik eigenlijk niet vangen. Zou het voor de beide vissen een feest van herkenning zijn als ze elkaar tegenkomen, 'Ook de Blauwe Pinquin ontmoet?' Na een paar dagen stilte aan de hengel gooi ik hem 's ochtends na zonsopkomst uit terwijl ik mijn toverspreuk dit maal duidelijk articuleer. Na een half uur 'Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr'. Ben komt uit bed, rolt de fok weg en zoekt het mes op terwijl ik het gevecht met de vis aan ga, zou het een tonijn zijn? Na een half uur heb ik de strijd gewonnen en til ik een tonijn uit het water. Een prachtig beest met een mooi rond lijf. Toch even meten, en wat denk je, precies 70 cm!

Behalve ons viskarma is er ook iets met ons vogelkarma gebeurt. Behalve Guusje, onze zwaluw in de Biskaje, waren er niet zoveel vogels die met ons mee kwamen liften. Tot deze oversteek. Eerst een stormpetrel die op het zonnepaneel kwam uitrusten. Hierna een Jan van Gent die na een inschattingsfout via het zonnepaneel in de kuip kwam zitten. Best leuk om te zien hoe zo'n beest veertje voor veertje schoonmaakt, met de meest grote zorg, alleen het nadeel is dat ze ook poepen. Een Gent is best een grote vogel, dus zijn behoefte is ook niet zo gering. Daarbij schiet deze vogel zijn poep minimaal een meter weg. Hierdoor zat na een half uur uitrusten en veren poetsen de halve kuip onder de vogelpoep. Het was zo wel genoeg geweest maar het verjagen van deze Gent was nog niet zo makkelijk. Met kussens gewapend tegen zijn grote scherpe snavel hebben we hem redelijk hardhandig over boord gezet. De boodschap was nog niet duidelijk want met 10 minuten was hij terug, dit maal op het zonnepaneel. Nadat we hem daarvan verjaagd hadden bleef hij weg. Alsof het nog niet genoeg was komt de volgende avond in de schermer een nieuwe Gent. We zetten alle zeilen bij om ons terrein, de boot te verdedigen, maar de Gent is ons te slim af. Hij land op de zaling. Wij geven ons niet gewonnen en sturen halve wind waardoor de boot ernstig begint te rollen op de golven. Hij vliegt weg en wij denken gewonnen te hebben. Maar het spel is nog niet over en de gent weet in het topje van de mast te landen waar hij goede houvast heeft. Hij wint en laat een spoor van poep achter op onze fok. De daarop volgende nachten komen er nog wat kleinere vogels langs waarvan er een paar een aantal mijlen mee liften op het voordek. Kleine vogels zijn welkom, mits ze maar uit de kuip wegblijven en gelieve niet poepen is mijn verzoek. Nu maar hopen dat ze zich daaraan houden.

Met al deze dieren nemen wij afscheid van de Pacific. Bijna 15 maanden hebben we hier op doorgebracht. We zeilen nu door de Torres straat naar een nieuwe oceaan, de Indische. We hopen dat deze ons net zulke goede en prachtige avonturen zal schenken als de Pacific.

Het afscheid van de Pacific was geweldig, zo mooi. Terwijl de zon in de zee verdwijnt, kleurt de hemel roze, blauw en geel. De nacht breekt aan en wij lopen onze wachten. Als ik uit bed kom rond 22.00 uur om Ben over te nemen is het donker buiten, geen maan wel een heel veel sterren. Onder deze sterrenhemel houd ik de wacht. Als ik uit mijn boekje opkijk om de horizon af te speuren naar andere zeeschuimers geeft de Pacific haar laatste show. Zo ver als ik kan zien geeft de zee licht. De fosforiserende algen op hun hoogtepunt, alsof zij de competitie met de sterren zijn aangegaan. Terwijl boven ons hoofd de Melkweg van noord naar zuid loopt, vormen wij met ons zog onze eigen westgaande melkweg. Zoveel fosforiserende deeltjes heb ik nog niet eerder gezien. Ik ga (aangelijnd) op de banken staan om dit schouwspel nog beter te kunnen aanschouwen. Wat een show! Wat een spektakel! Wat ongelooflijk mooi! Ik zou bijna gaan applaudisseren. Dank je wel Pacific.

Groeten vanaf 09' 45,9Z 143' 13,5 O
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 19 juli 2011

Vrij naar Darwin

Varen is de beweging die het dichtst bij totale stilstand in de buurt komt. Op open zee zijn geen referenties. Dus hangen we al vijf dagen in de drijftank die Koraalzee heet, terwijl de wereld met zo'n zes knopen onder ons wordt doorgetrokken. Onze stilstand gaat met een hoop beweging gepaard. Ook tussen de oren. De zee is bij vlagen wild en onberekenbaar en de golven zijn hoger en eigenzinniger dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Vijf dagen sinds we Vanuatu verlieten en onderweg zijn gegaan naar Darwin, de noordelijkste stad van Australië. Onze eerste tussenstop is Thursday Island, aan het eind van Straat Torres, op ruim 1600 mijl. We verlaten de Pacific en gaan naar een nieuwe oceaan.

Vanuatu is het meest indrukwekkende land dat we tot nu toe bezocht hebben. De natuur is grotendeels ongerept en de inwoners staan nog steeds erg dichtbij hun oorspronkelijke manier van leven. Daarbij zijn ze erg sociaal, geïnteresseerd en ondanks een vrijwel totaal gebrek aan geld, totaal niet hebzuchtig of afgunstig. De natuur verschaft, mits verstandig aangewend, genoeg voor iedereen. De natuur is hier de basis van alle structuur. Ik verbaasde me over de volmaakte vanzelfsprekendheid waarmee de mensen hier in en van de natuur leven, en de grote kennis die vrijwel iedereen heeft van het planten- en dierenleven. Je kunt er als grondstof verslindende westerling heel wat leren. In toenemende mate lijken deze mensen het bij het rechte eind te hebben, want tot voor kort werden ze tot de minst ontwikkelde volken ter wereld gerekend. Gelukkig is dat beeld snel aan het veranderen.

Een Ierse medezeiler draagt Darwin's evolutietheorie een warm hart toe. Als fervent atheïst probeert hij het creationisme (de mens is geschapen door "God")overal waar hij komt te bestrijden. Hij maakt er een gewoonte van om, in het spoor van Darwin's Beagle, de lokale school te bezoeken. Hij vraagt dan om een onderhoud met het schoolhoofd om erachter te komen wat men de kinderen leert ten aanzien van het ontstaan der mensheid en hoe men over Darwin denkt. Hij was niet eens geschokt door de antwoorden. Vrijwel overal in de Pacific wijzen alle vingers nog steeds rechtstreeks naar de bijbel. Op het Galapagos-eiland San Cristobal staat op een plein in het hoofdstadje een standbeeld van Darwin. De middelbare school, waar alle eilandkinderen heen gaan staat 100 meter verderop. Onze Ierse vriend kan er prachtig over vertellen. Hij heeft, met uitzicht op dit standbeeld, van het schoolhoofd vernomen dat Darwin meer iets is voor de toeristen.

Ook in Vanuatu wordt bar weinig Darwin onderwezen. Anderhalve eeuw kerstening hebben daar wel voor gezorgd. Het koppensnellen hebben onze missionarissen en zendelingen in het verdomhoekje gezet, maar het aangebrachte laagje Christelijke beschaving is dun en zit alleen aan de buitenkant. Binnenin zit iets sterks en ouds dat ook nog eens heel wijs blijkt te zijn. Ik voelde me een slappe incapabele idioot toen we met wat locals de bush in gingen. In hartje Amsterdam zou Chief William, onze gastheer, trouwens ook snel verdwalen in totale verbijstering, maar daar zijn de mensen niet zelfvoorzienend en hier wel. Volledig. De lokale chiefs op het eiland Erromango besloten tijdens onze aanwezigheid daar, dat ze de houtkap bedrijven die al jaren azen op hun oerbossen, buiten de deur zullen blijven houden. Ondanks een bombardement van lucratieve aanbiedingen boven en onder de gordel. Zo krijgt Darwin toch nog gelijk: Als de Vanuatanen onze industriële cultuur buiten de deur weten te houden, hebben zij over een tijdje de beste papieren in handen. Maar dan is de Blauwe Pinquin al lang en breed weer terug in Hollands water en staat haar bemanning dagelijks in de file op weg naar een decor vol TL-verlichting om daar vol goede moed de laatste fossiele brandstoffen te verspillen, de pensioenopbouw te optimaliseren, het WAO-gat te dichten en daarmee een glorieuze toekomst voor zichzelf en het westerse gedachtengoed veilig te stellen.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 12 juli 2011

Vulcano






We zijn de vulkaan op geweest. Geweldige wandeltocht door jungle en over heel raar buitenaards landschap, door diepe rivierbeddingen vol lava, terrasvormig landschap, rietlanden die ons als een oerwoud omringden en vervolgens via pikzwarte steile asheuvels tegen de kraterwand omhoog. Toen we bovenkwamen ging er een soort AHHHHH-OEHHHHH-WAUWWWWW gordijn voor ons open. De krater was immens groot, en heel diep. De steile wanden waren felgekleurd, basaltformaties met groene tinten, gele zwaveldamp, rode ertsen, je gelooft het allemaal niet. Diep diep beneden zagen we de lavapool, daar kookt het binnenste van de aarde. Verrassend vloeibaar en felrood. De hele krater was echt een buitenaardse belevenis. Je kunt er alleen komen door minimaal 4 uur door de bush te wandelen en wij waren de enigen. Maar de enigen op zo;n gigantisch groot ding is erg indrukwekkend. Onze gids was een toffe gast, een goede jager ook., Hij heeft ons veel planten en dierendingen geleerd, en hij is recordhouder vliegende vossen ( soort supergrote vleermuizen) vangen. Het is heel bijzonder om mee te maken hoe goed deze gasten van en met de natuur leven. Yannik, onze gids, plukte noten en raapte eetbare dinegen op zonder ook maar te stoppen of te bukken. Met zijn grote machete, die als een soort verlengstuk van zijn arm diende. Hij loopt op teenslippers en klom ook nog even in een 20 meter hoge kokospalm om wat lunch voor ons te pulkken. Komen wij aan met onze bergschoenen (en blaren) en outdoorgear. haha, deze gasten snappen het een stuk beter dan wij. Maar het was een geweldige ervaring en we hebben weer nieuwe vrienden gemaakt.

We zijn nu in Luganville en vertrekken morgen richting Thursday Island, australie. Dat is zo'n 1600 mijl, waaronder de Torres straat.

groeten
Ben

woensdag 6 juli 2011

Erromango

Vertel de mensen over ons en over Erromango, zegt Chief William als we woensdagmiddag afscheid nemen van hem en zijn familie. Maar ik loop vast in superlatieven en krijg het gevoel dat ik daar had niet in letters uitgedrukt. Zo bijzonder, zo speciaal en zo geweldig was ons bezoek aan Erromango. Maar ik wil het toch graag vertellen.

Ons bezoek aan Williams bay, voormalig Dillon bay duurde slechts vijf dagen, maar als we de bijboot instappen voel ik me verdrietig. In deze vijf dagen ben ik van deze mensen gaan houden. Ze zijn zo oprecht, eerlijk, open, nieuwsgierig, slim en gelukkig. Ik zou veel van ze kunnen leren. In absolute zin zijn ze erg arm maar tevens hebben ze zoveel rijkdom. Het land waar ze wonen schenkt hun het eten, de gewassen in de tuinen, de wilde varkens in de bergen en de vissen in de zee. Geld en spullen hebben ze amper. Ze geven het schoolvoorbeeld dat geld niet gelukkig maakt.

We worden met open armen ontvangen door Chief William. De Chief is al bijna 79, is licht dementerend maar een groot verteller. Hij nodigt ons uit om de volgende dag de berg op te wandelen. De wandeling naar de top van de berg vergt niet veel energie van ons want de Chief neemt vele korte pauzes waarin hij honderduit vertelt over de tijd dat hij leraar Engels was, over zijn gemeenschap, de gebruiken en gewoontes, de verhoudingen tussen mannen en vrouwen, de omgeving die we passeren, de veranderingen en de geschiedenis van het eiland. Ook wil hij van alles weten over ons, ons bootje, over Nederland en Europa. Hij nodigt ons uit om de volgende dag, zondag mee te gaan naar zijn kerk.

Zo stappen we zondagmorgen in lange broek en wikkelrok tot over de knieën in de bijboot. Vrouwen knieën heb ik nog niet gezien hier in Vanuatu. Voor de kerk begint laat de Chief ons trots de kliniek van het dorp zien, bestaande uit een emergencykamer en een verloskamer. De emergencykamer lijkt om de twee stoffige bedden heen gebouwd te zijn. Behalve twee bedden is de kamer leeg, of beter gezegd, deze twee bedden vullen alle ruimte die aanwezig is. De verloskamer is er dan iets beter aan toe, maar ik ben blij dat ik hier niet hoef te bevallen. Al is de gemeenschap heel trots op hun eigen kliniek, ik besluit extra goed op mijn gezondheid te letten. In de kerk zitten we naast de Chief op de voorste rij, aan de mannenkant. De jongens zitten op de andere eerste rij, de meisjes zitten in de rij erachter. De dames zitten achter de kinderen. We worden door de voorganger van de Presbyterian kerk welkom geheten en later tijdens de dienst worden we uitgenodigd om onszelf voor te stellen. Ik ben blij dat in deze cultuur de man het woord hoort te doen. Na de dienst, waarin erg luid zingen belangrijker lijkt te zijn dan mooi zingen, worden we bij de uitgang verwacht, zodat alle kerkgangers, mannen, vrouwen en kinderen ons een hand kunnen geven bij het verlaten van de kerk. Maar alle aandacht voor ons is nog niet afgelopen hierna. De vrouw van de Chief, Martha heeft zich uitgesloofd in de keuken en serveert een uitgebreide lunch van allerlei lokale gewassen als manioc, yam en tarro, maar ook een rundvlees stoofpot waarin we onze (kado gegeven) doperwtjes terug vinden. Het smaakt heerlijk en ook tijdens de lunch praat de Chief over van alles en nog wat. Zo vertelt hij ons dat hij ooit een boot had waarmee hij rond het eiland kon varen. In een cycloon is zijn boot de zee in getrokken. Hij vertelt ons dat dit een waarschuwing van de Heer was, omdat hij vriendinnetjes had in andere dorpen. Hij zou zich belachelijk hebben gemaakt als hij die vriendinnetjes had gehouden dus nam de Heer zijn boot af.

In de kerk hangt een groot schilderij aan de muur. Het schilderij is zo'n twee jaar oud en gemaakt voor de verzoening met het verleden. Toen de eerste missionaris, Williams genaamd, aan land stapte in Dillon Bay, maakte de bewoners hem dood en aten hem op. Ze zagen Williams aan voor de zoveelste slavenhandelaar met mooie praatjes. Twee jaar geleden hebben de huidige bewoners van Dillon Bay de nabestaanden van deze missionaris uitgenodigd om hun excuses aan te bieden en samen te rouwen. De naam van de baai is toen veranderd in Williams bay. En deze meneer Williams staat op het schilderij met een bijbel in zijn hand.

We voelen ons erg welkom maar we zijn ook duidelijk anders. Zo praten ze over ons als whiteman en zij zijn de blackman. De chief vraagt of wij elkaar al van kindsaf kennen en of we zelf voor elkaar gekozen hebben. Uithuwelijken was hier tot voor kort zeer gebruikelijk maar tegenwoordig kiezen de partners elkaar meestal zelf uit. De Chief is hier erg over te spreken omdat de huwelijken nu meer in harmonie zijn. De taakverdeling tussen en mannen en vrouwen is nog erg strict. Als Ben de accu's en verbindingen van de Chief en zijn zoon Jason controleert en ik met hem mee kijk, wordt er een stoel gepakt voor mij. Het is duidelijk dat ik niet in de accubak mag kijken, alsof dat ongeluk breng. Jason is ook erg geïnteresseerd in Nederland. Als we hem vertellen dat Nederland vlak is, deels onder de waterspiegel en het hoogste punt zo'n 300 meter is, zie ik naast ongeloof toch wat medelijden in zijn blik. Hij vertelt dat de klimaatverandering duidelijk te merken is. Zo staat de mangoboom al in volle bloei terwijl de bloesem pas in oktober de bomen moet sieren. En zo zijn er meer gewassen die naast hun eigen seizoen groeien en bloeien. Hij vertelt ook van de plannen om toerisme naar het eiland te krijgen voor varkensjacht. De wilde varkens zijn de grootste bedreiging voor hun gewassen. De Vanuatuanen jagen met speer of met pijl en boog, maar toeristen kunnen hun geweer meenemen en zo de biggenpopulatie verkleinen.

Ben was graag op biggenjacht gegaan met een aantal lokalen, maar verder dan een vistochtje komen zijn jachtambities niet. Hij doneert 7 liter benzine aan de lokale vissersboot. Twee uur later komen Ben, Jason, Olivar en Thomas terug. Ze vangen een tonijntje en zijn lichtelijk teleurgesteld over de grote van hun vangst. Ben nodigt ze uit aan boord voor een drankje. 'Willen jullie water, sap of een wijntje?' Voordat Jason zijn zin heeft afgemaakt dat ze geen alcohol drinken, ziet Olivar zijn kans 'Een wijntje, lekker.' Als ze even later wegvaren giegelt Olivar ' bedankt voor de wijn'. Hij had ons eerder al vertelt dat hij niet altijd een brave jongen is.

We experimenteren volop met groene bakbananen. In Tanna hebben we een potje jam geruild voor een stam bananen. Aan een stam groeien zeker zo'n 50 bananen. Ze smaken erg goed gefrituurd als chips en ook in de Thai curry en de Noodlesoep doen ze het goed. Aangezien ze qua smaak iets weghebben van aardappel overwegen we er een zuurkool-bananenstampot van te maken met rookworst. Of heeft iemand nog andere ideeën voor bakbananen?

Als we woensdagmiddag de boot klaar hebben en wegvaren zien we een zeilbootje om de hoek de baai in komen.'Zou dat Guillaume zijn?' die we op Tanna al hebben ontmoet. Op dat zelfde ogenblik horen we de marifoon' sailingyacht sailingyacht, this is Guibool. Do you copy? Ben antwoordt en 't wordt ons langzaam duidelijk dat hij al 10 uur dichtbij het rif rondjes draait in verband met een roerprobleem. Wij draaien om en gaan hem tegemoet. We maken een lange lijn klaar met een stootkussen als drijver aan het eind. Er staat een flinke deining. Als we op zo'n 100 meter zijn genaderd halen wij ons grootzeil neer. Ben stuurt vervolgens een rondje om de Guibool terwijl ik de lijn uit vier. Ze beleggen de lijn en zo zijn we twee uur later weer op ons vertrekpunt. Hij gooit zijn anker neer. 'Kunnen we nog wat voor je doen, anders varen we nu naar Port Vila?' schreeuwt Ben hem toe. 'Ja! Ik wil mee varen' Zo stapt hij 10 minuten later aan boord en vervolgen we onze reis. Nog wat beduusd van zijn avontuur zit hij aan boord. Na een warme maaltijd kruipt hij in bed. Die tocht naar Port Vila is alles behalve rustig, flinke kruis deining, klapperende zeilen en schokkende fokkeschoot. Toch stapt hij 's ochtends uit bed ' Zo lekker heb ik nog nooit geslapen op een boot'.

We liggen nu bij Port Vila geankerd tussen de superjachten want bij de jachten is er niet veel plek meer. En wij hebben stiekem altijd al geweten dat onze Pinquin een superjacht is, dus voelen wij ons hier erg thuis. Tijdens het ontbijt komt Andre langs gepeddeld in zijn kano. Hij woont sinds 2004 in Port Vila maar komt oorspronkelijk van Tanna, een eiland 120 mijl ten zuiden. Als we vragen hoe hij het hier vindt, antwoordt hij dat het leven in de stad toch een stuk ingewikkelder is. Op Tanna was het enige wat hij nodig had zeep en kerosine voor zijn lamp, want eten was er overal. In de stad is dit een ander verhaal. Hij wil dan ook zeker terug naar Tanna, waar zijn ouders ook wonen en het leven eenvoudiger is. Hij maakt de vergelijking voor ons tussen onze boot en onze buurman, een superjacht. We komen op dezelfde plaatsen, ademen dezelfde lucht, genieten van dezelfde zon alleen is ons leven een stuk eenvoudiger. Ik kan hem alleen maar gelijk geven. Dit is het eerste land dat ik zie waar niet iedereen in de hoofdstad wil wonen en het leven in TV-series hun ideaal is. Zij zien in hoe waardevol het is wat ze hebben.

Groeten
Miek

PS. Nadat ik dit geschreven heb komt er een mega superjacht, Vertigo in de baai ankeren. Hierbij lijken de andere superjachten te degraderen tot normaal. Al het perspectief is verdwenen. Dit sterkt mij wel in de veronderstelling dat onze Pinquin een superjacht is, het is alleen een kwestie van de juiste buurman.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

zondag 3 juli 2011

Vanuatu



De verhalen zijn nog in de maak, maar de foto's staan hier. Aangezien we nu internet hebben willen we jullie alvast een voorproefje geven. Klik op bovenstaande foto om het album te openen.

Groeten
Ben en Miek