Diamant heet dat

Alles glinsterde in het schrale licht van een heel dun maantje. Het water in de haven, maar vooral het stof dat we uit onze haren en kleding kloppen. Het is diamantstof en het is overal in Luderitz. Zelfs de haven ligt vol met diamantstofzuiger-schepen. Grote en kleine boten die met lange slangen grind van de bodem opzuigen en de diamanten eruit vissen. Het stof in onze haren komt uit de woestijn. Een echte woestijn dit keer, met gigantische zandduinen en rondwaaiend stuifzand dat overal in gaat zitten. Ook in je oren en je onderbroek.

Eerst een bezoek aan het spookstadje Kolmanskop, een verlaten diamantdorp. Kolmanskop is een werkstadje dat langzaam door het zand wordt opgevreten. We konden er niet genoeg van krijgen en zijn er uiteindelijk als allerlaatste bezoekers uitgeveegd. Een paar gebouwtjes worden in stand gehouden, de rest staat sinds de jaren vijftig leeg en is op een prachtige manier ten prooi gevallen aan het zand. Ik stond er opeens in een authentiek Duitse gymnastiek- annex balzaal, waar in 1920 wekelijks dansavonden werden gehouden. Buiten overal zand. De notariswoning is half verdwenen onder een zandduin.

Die middag kwamen Jelle en Floor aan in Luderitz. Zij vertrokken met hun boot Libis bijna op exact hetzelfde tijdstip als wij uit Amsterdam. Ze hebben hun schip in Australie verkocht en trekken nu met een dikke landrover door Afrika. Het is erg leuk om ze weer te zien en we hebben een hoop bij te praten. We trekken met de rode Landrover de woestijn in. Gewapend met een wegwerp BBQ en koude pils om op een zo mooi mogelijk plekje tussen de zandduinen te gaan braaien. Dat mag eigenlijk niet want aan beide kanten van de (enige) weg is een SPERRGEBIET!! Daar mag je niet komen omdat er diamanten liggen. Vroeger kon je die hier in het maanlicht gewoon zien liggen en oprapen. Tegenwoordig moeten ze wat meer moeite doen om de glimmende pronkstenen te vangen. Het heet ook echt 'Sperrgebiet' want het was hier vroeger Duits. De braai in de woestijn verwaait maar we borrelen in de luwte van een verlaten huis. Het is een enkel huis midden in de woestijn. Op een vervallen bord staat 'Grassplatz'. Een surrealistische plek en het biertje smaakt uitstekend.

Vroeger was er een tv-serie van Herman van Veen. Daarin woonde hij met zijn vrienden in een molen. Daar hing een schilderij van de woestijn. Dat schilderij was bijzonder want je kon erin stappen. De woestijn waar je dan in uitkwam is dezelfde als waar wij de zon zien ondergaan. Prachtig rood licht strijkt over gigantische zandduinen. Het is bijna alsof we op zee zijn want alles beweegt en de duinen kruipen als trage golven achter de wind aan. Gelukkig lopen er geen langharige muzikanten op sandalen door ons prachtige avonduitzicht.

Nu is het vijf dagen later en zijn we op volle zee, 400 mijl van de kant. Gigantische zandduinen in de middagzon, dat is ons laatste beeld van land. Een gordijn van mist trekt het hoofdstuk Afrika achter ons dicht en we kruipen diep weg in onze zeilpakken. Elke dag wordt het ietsje warmer. Het diamantstof is wel uit onze oren verdwenen. De zee is mooi rustige we hebben windje mee. Na een dag en nacht met mist zeilen we nu onder een heldere hemel. Het dunne maantje is wat dikker geworden en de glinsterende sterren houden ons in diamantenstemming.

groet
Ben
----------
radio email processed by SailMail