Het is een metalen potje op het voordek waarlangs de ankerketting loopt. Je kunt het anker ermee laten zakken en weer binnenhalen. De ankerlier is een onmisbaar onderdeel van de Blauwe Pinquin. Als je de rem van de lier haalt roetsjt de ketting over de ankerschijf achter het anker aan zo hup naar beneden richting zeebodem. Als er genoeg ketting uitstaat draai je hem op de rem en wanneer het anker dan in de zeebodem vast blijft zitten lig je voor anker. Als alles werkt.
Heel erg fijn is dat, voor anker liggen. Alle voordelen van aan boord zijn van een schip, gecombineerd met alle voordelen van het zijn op een rustig plekje in de natuur, gecombineerd met de afwezigheid van ongewenst volk om je heen. Je bent koning op je drijvende eiland en zo voelt dat ook letterlijk. Als je goed vastligt tenminste. Als je dan ook nog eens een heel rustige, beschutte plek in een prachtige omgeving vindt, dan geeft dat een buitengewoon feestelijk gevoel. Alsof de boot opeens een metamorfose heeft ondergaan. In plaats van een uitwisselbaar plekje tussen honderden masten in een jachthaven, ben je opeens verworden tot unieke enclave in een oase van natuur en onontdekt landschap. Dat ‘unieke’ straalt ook af op de bewoners van de drijvende enclave. En zo komt het dat wij vandaag de gehele dag vanaf voor-, midden- en achterdek van ons drijvende koninkrijk met licht dédain hebben neergekeken op het voorbijvarend volk.
Gisteren nog, was onze ankerlier tot niets in staat. Een cruciaal onderdeel was niet in orde en het heeft ons drie dagen in Dartmouth gekost om dat onderdeel te bemachtigen. We wisten via ons technische walteam ( Djenghis bedankt!) al dat het onderdeel in ieder geval nog leverbaar was, dus de grootste uitdaging was om het binnen en redelijke termijn aan boord te krijgen. In die drie dagen Darmouth hebben we alle medewerkers van alle scheepsbenodigdhedenwinkels in Dartmouth en omstreken leren kennen. En veel vrienden gemaakt!
In de tussentijd hoog bezoek uit de lage landen: Mirjam en Michiel komen donderdagmiddag de jachthaven oprijden met hun prachtige cabrio’tje en zij zijn onze eerste echte logees sinds ons vertrek. Het was niet eens gepland, maar als je in de buurt bent laat je de Blauwe Pinquin natuurlijk niet links liggen. Het welkom-aan-boord diner hebben ze wel moeten delen met een Engelse meneer die opeens naast ons kwam liggen in de haven. Met een heel groot motorjacht en toch helemaal alleen. Hij was een beetje zielig, en we kregen de indruk dat hij onlangs zijn vrouw was kwijtgeraakt. We hebben hem maar voor het eten uitgenodigd. En zo zaten we op donderdagavond heerlijk aan de pasta met zijn vijven. David, onze nieuwe Engelse vriend was vereerd om mee te eten, maar zijn levensverhaal zijn we niet te weten gekomen. Geeft ook niks, want we hebben genoeg in het Nederlands bij te kletsen en dat doen we later op de avond in de bijboot en in de Pub.
En nu, twee dagen later, kunnen we weer ankeren en liggen we op een magnifieke plek in de natuur. Tussen met weelderig groen bos begroeide heuvels op een rustig plekje in de rivier. We zijn de rivier Dart ongeveer 5 kilometer opgevaren, en de zee heeft hier plaatsgemaakt voor klassiek Engels landschap. Dat gaat hier in deze contreien heel geleidelijk. Het zout van de zee maakt heel soepeltjes en organisch plaats voor het groene land. Heel anders dan bij ons in de lage landen, waar je bijna altijd een dikke sluisdeur als grens tussen land en zee moet passeren. We hebben het terrein vrijdag al verkend, toen we op een bijboot excursie zijn gegaan naar het dorpje Dittisham kwamen we langs een paar mooie ankerplekken.
Pal naast onze ankerplek, aan de oostelijke oever, is het landgoed waar Agatha Christie woonde. Het strekt zich kilometers uit langs de oever van de rivier, die begroeid is met prachtige en vooral heel oude bomen. Niet allemaal dezelfde, maar heel erg veel verschillende, alsof het bos ooit, honderden jaren gelden is aangelegd door een bosarchitect. Hoog op de heuvel, tussen de bomen, vangen we vanaf het achterdek net een glimps op van het landhuis van waaruit zij met haar verzonnen verhalen de wereld veroverde. Wat wij schrijven is écht. En wij liggen geankerd ter hoogte van het boothuis dat bij het landgoed hoort. Een stenen huisje met een mooi balkon, waar vandaan mevrouw Christie, zo zegt men, menig boek verzonnen en geschreven heeft. Ze was een mega ster in haar tijd, en ze verkocht miljoenen boeken. Vaak moordverhalen en thrillers. Die dame van Harry Potter is er helemaal niets bij. Toch schijnt er een moordverhaal te zijn in het oeuvre van mevrouw dat wél echt gebeurd is, maar dat mysterie wordt zorgvuldig in stand gehouden. Ik zal het binnenkort eens uitpluizen als ik wat langer online ben, of we maken er een kijkersvraag van: Hoe zit dat??
Niettemin, vanuit de achtertuin van deze gigant der letteren groeten wij u. Niet zonder te vermelden dat het leven aan boord fijn is. We raken een beetje ingeslingerd en gewend aan de boot en het idee. Het idee van wat het is waar we nu al een jaar mee bezig zijn. Wat het inhoud om zo onderweg te zijn. De greep van de thuiswal zijn we langzaam wel kwijt. De volgende uitdaging is om in de greep van het grote water te komen. Vertrouwen krijgen in het volgende hoofdstuk, de oceaan. En hoe wij daar als nieuw gevormde drie-eenheid mee overweg kunnen. Dat vertrouwen krijg je ook door veel klussen te doen aan de boot. Kleine verbeteringen, reparaties en probeersels. Dus liggen we hier lekker achter ons anker te klussen en te genieten. Binnenkort weer even het werktempo flink opvoeren, want onze kluslijst is flink gegroeid. We scharrelen de aankomende week westwaarts richting Falmouth. Vandaar willen we de Golf van Biskaje gaan oversteken. Jullie berichten op onze site zijn erg fijn om te lezen, dus hou die lijn open!
Ben
