Zout

Met ons liggen er nog 21 boten te wachten in Nuku'Alofa om de oversteek naar New Zealand te maken. Rond een uur of 10 elke ochtend zie je de schippers naar de kant gaan, tijd om over het weer te praten. Het weer is niet zo voorspelbaar als we het laatste jaar hebben gehad. We verlaten de tropen en hebben meer kans op harde wind en veranderlijk weer. Langzaam wordt het duidelijk dat we donderdagochtend weg kunnen. Het kan wel eens hard waaien in het begin maar dichter bij New Zealand lijkt het beter te worden. Op woensdag zie je geen vrouw buiten. Zij zijn allen druk bezig in de kombuis. 'Hoeveel dagen gaan we varen, schat?' en de vriezers worden gevuld. Ik ben echter met een uurtje al weer buiten. De nasi staat af te koelen om afhankelijk van de zeegang nassi of nassie te worden. Met alleen een koelkast ben je nou eenmaal snel klaar.

Donderdagochtend is het zover, rond 9.00 uur gaat ons anker op. Als in een optocht varen de boten tussen het rif door de oceaan op. De wind komt uit het zuiden dus we varen weer eens hoog aan de wind. Het is even wennen om onder een hoek van 30 graden te liggen maar de Pinquin vaart mooi door de golven. We kunnen de andere boten bijna bijhouden ondanks dat ze toch een stuk langer zijn dan wij. Na de eerste nacht begint het langzaam harder te waaien. De zee bouwt op en we banen ons een weg naar Nieuw Zealand over en door de golven heen. Het water spoelt over het dek en binnen de kortste keren zijn we zelf ook helemaal zout. Binnen begint het langzaam op steeds meer plekken te lekken. Overal hangen stukjes keukenpapier om de druppels een beetje bij elkaar te houden en de bedden droog.

Ik word vrijdagochtend gewekt door de marifoon. Een vrouw roept 'panpan panpan, this is sailingyacht Calemera. We lost our rudder'. Omdat we alleen boten kunnen horen met onze handheld VHF binnen zichtsafstand is het voor ons al snel duidelijk dat het om de zeilboot achter ons gaat, mede omdat zij zojuist in de wind is gedraaid. Ben vraagt voor de zekerheid de positie. Ik doe snel mijn zeilpak aan. Ben belooft om in de buurt te blijven. We besluiten te reven en dan bij te gaan liggen. Het laatste is niet nodig want de stuurkabel blijkt gebroken en deze hebben ze kunnen vervangen met een lijn. De stuurautomaat doet het ook nog dus ze kunnen verder. Gelukkig maar en nog wat overrompeld zeilen ook wij weer verder.

Het waait ondertussen zo'n 5 a 6 beaufort en door een gunstige stroom gaan we hard. We hebben de zeilen flink gereefd en maken toch gemiddeld zo'n 7 knopen. De wind fluit door de stagen, de golven slaan over het dek maar de boot juicht. Hoe spannender ik het vind, hoe meer de Pinquin lijkt te genieten. Ze geeft me een veilig gevoel en ben trots op ons dappere scheepje.

Ondertussen is de wind al weer stukken minder en komt New Zealand langzaam dichterbij. Ik verheug me al stiekem op het moment dat onze Blauwe Pinquin tussen blauwe pinguins voor anker ligt, de kleinste pinguin soort. Maar eerst hebben we 290 mijl te gaan om 12 eieren, een pot honing, 3 kilo gedroogde bonen en 8 knollen knoflook op te eten. Dit alles mag niet met ons mee naar New Zealand.

Groeten van 31' 08,5 Z 177' 32,9 O
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com