We vieren vandaag dat we halverwege zijn. Ik heb een fust aangesloten en dat staat nu te koelen. Er komen Dansmariekes, vuurwerk en er is animatie. We verwachten een paar saluutsalvo's met tomahawks van de ons omringende onderzeers en waarschijnlijk komt om 19uur lokale tijd een speciale delegatie van geelstaarttonijnen het diner verzorgen.
Hoe is het verder? Goed! We varen gemiddeld 120 mijl per dag en hebben er nu nog 1010 voor de boeg. De routine zit er lekker in en we genieten met wisslende intensiteit van de oceaan en de wind. Meestal zeilt het als een zonnetje aan, voor of ruime wind, maar af en toe valt de wind weg en dan trekt langzaam het bloed uit je hersens richting je vuisten. Vooral als de deining hoog is, en dat is ie momenteel zeker. Een of andere storm voor de USA kust zorgt hier voor geweldige golven. Lange muren van water die langzaam oprijsen. Helemaal niet vervelend omdat ze zo lang en traag zijn, en te verkiezen boven de wat kortere windgolven die vaak veel verwarrender patronen hebben en waar het schip soms van gaat rollen en stampen.Als de wind wegvalt blijft alleen de oude deining over. Gisteren was het een paar uur windstil en we lagen te dobberen, 2 knopen voorwaartse snelheid door de stroming en een zuchtje wind. Toen begon het opeens 15 knopen te waaien. Wij trekken snel alle zeilen omhoog en de Blauwe Pinquin schoot vooruit. 6 knopen snelheid over nog helemaal glad water, behalve dan die hele hoge deining dus. En het was volmaakt stil, omdat de wind nog niet veel windgolfjes had kunnen maken. Magisch! Alsof we vlogen.
De ontwerper van onze boot ( meneer Koopmans senior) verdient en dikke pakkerd! Hij heeft een boot getekend die zo fantastisch zeilt onder bijna alle omstandigheden dat we eigenlijk nooit meer een andere boot willen.
Is het niet ook gewoon heel irritant dat oceaanzeilen? Ja dat is het zeker. Als je uit je bed moet, midden in de nacht bijvoorbeeld. Voordat je goed en wel wakker bbent heb je al weer een par blauwe plekken te pakken. We vertellen hier natuurlijk alleen maar de hosanna verhalen, maar als het een beetje golft voelt het wc hokje als de binnenkant van een keukenmachine. Alles valt om of uit kastjes. Alles rammelt, zelfs mensen en vooral als ze 2 meter lang zijn met slasausbenen. Als het niet waait wil je in een praatgroep voor frusto's die zich niet kunnen uiten. Als het wel waait ben je bang dat de boot kapot gaat. Als je een vis vangt ben je bang dat ie te groot is en misschien in je kuit bijt. De zon brandt vel en verschroeit soms alle frisse gedachten. En de nachtwacht is vaak een gevecht tegen windstilte, zou water in je nek, klapperende zeilen, onwelriekende windjes en onzedelijke gedachten.
Dat weegt allemaal ruimschoots op tegen de lol en vrijheid die wij momenteel ervaren. Daarbij kunnen we af en toe ook nog met de vaste wal mailen en horen we op hoeveel zetels de PVV in de peilingen staat. Wat wil een weldenkend mens nog meer?
groeten vanaf halverwege de oceaan
17'12.1N 044'09.8W op donderdag 28 jan om 17:00 UTC
Ben
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
29/1 zojuist gelunchd met dochter Micky. Ze is vijf en tussen de boterham met pindakaas en de boterham met roze vruchtenhagel vroeg ze zich af wie jullie zijn en wat jullie aan het doen zijn. Ik vertelde dat je "een meneer van mijn werk" bent (daarmee stoppen verdere vragen) en dat jullie in een boot over de zee varen. Heel lang en ver. Nou, dat vond ze heel zielig voor jullie. Gelukkig dat jullie met z'n tweeën zijn, had ze bedacht. En ze hoopte dat jullie genoeg snoepjes bij je hebben.. groeten!
BeantwoordenVerwijderenhe ben,
BeantwoordenVerwijderennou weer vanaf een andere positie een berichtje van mij. Ik denk een maand of 2 later na mijn vorige volle-maan hart-uitstorting en nu niet met verkleumde vingers op het dak.
Ik zit u in de woonkamer naar de tv te staren om jullie verhalen te lezen en nu met het draadloze toetsenbord op mijn schoot en zeer diverse muziek uit de harde schijf van mijn pc en een lekkere cuba libre dit te schrijven.
Op de eettafel liggen mijn fotoboeken met mijn eigen dagboek (niet digitaal, niet inzoomen, erg ouderwets) van dezelfde route 12 jaar geleden.
Ik ben dus heel modern nu en de dingen van toen zijn nog ouderwets.
Ik denk echter wel dat de emoties van mij toen en jullie nu, hetzelfde zijn. Als ik het lees, herken ik heel veel.
Ik had toen alleen weinig zorgen om de boot, die was niet van mij en als hij tijdens de oversteek niet zonk, vond ik het best.
Echter, ik had toen niemand om de belevenissen mee te delen. Als ik de verhalen in mijn dagboeken van toen lees, proef ik niet alleen het zilt, maar ook zeker de eenzaamheid als het over de beleving van die reis gaat.
Dus al besef je het waarschijnlijk niet, en kan ik dat ook waarschijnlijk niet uitleggen; het is geweldig dat je dit met je partner kunt doen. Dat je dit met je wederhelft kunt delen!!
Ook hebben jullie de vrijheid van het zelf beslissen waar en wanneer je wel of niet ergens heen gaat.
Die 2 geneugten moeten enorm opwegen tegen de zorgen om het materiaal, mocht je het na dit monologe betoog nog niet beseffen, dan hierbij.
Dat het een monoloog is, is soms wel eens apart, maar onvermijdelijk en begrijpelijk. Het voelt voor mij gek genoeg ook niet als een monoloog. wellicht dat het voor andere lezers op de site, die dit nu lezen wel zo is, maar dat is dan maar zo: Soit!
Je hebt al eerder om reacties terug uit NL. gevraagd dus ja, dan heb je ze ook en ze zijn dus ook aan jullie gericht.
Het meebeleven van jullie reis zet me, zoals eerder geschreven wel aan het denken: ik heb best wel een bepaalde vrijheid (en ook weer niet) en het harde werken leidt tot middelen.
Dat harde werken (lees: carrière op kantoor) is nooit mijn doel geweest en ook nu weer alleen het middel om iets te bereiken (wel op een leuke manier). Je weet dat ik tot nu toe altijd voor werken met passie heb gekozen en dit nu (nu in A'dam) voelt dus echt als een middel om …... ?
Door het lezen van jullie verhalen voel ik drang/druk om ook het doel te weten.
En dat is nu net de onvrede die ik, op vrijdagavond, alleen met een borrel op de bank al schrijvend voel: ik weet het doel niet!!
Voel ook geen doel nu om naar te streven, om voor te werken/knokken.
Begrijp me goed; ik heb officieel niets te klagen; werk onverwachts goed, ondanks veranderingen en crisis, huisje(s) geregeld en leuk wonen (hoewel geen uitzicht), fysiek goed en gezond, maar....maar…..
misschien juist dan komt de luxe van dromen en de onrust van ..... waarom realiseer ik ze dan niet????
Ben, ik heb net al mijn emoties en gedachten daarover lekker voor me weggetypt (blind typen ook een nieuwe carriere ontwikkeling), maar door een typefout (ctrl-V ipv ctrl-C) was de tekst die ik safety-wise regelmatig opsla, verdwenen en daarmee ook de verhaallijn van 30 min. typen.
Moraal van het verhaal was, dat ik door het lezen van jullie verhalen en “de mogelijkheid tot” me afvraag wat mijn doel is/ zal zijn. en die mis ik eignelijk, wat me onrust geeft. Ik zie het maar als luxe.
Anyway, voor de kilometerheffing ingevoerd wordt; hier wegwezen is ook een doel. Maar gezien de laatste ontwikkelingen hier (Camiel Eurlings die geniaal marketeer of erg dom is) lijkt het erop dat het nog wel even uitgesteld wordt. Zou zeker beter zijn.
En na alle sneeuw en kou, was het hier afgelopen dagen in het westen weer sneeuwvrij, maar in het oosten ligt nu juist wat sneeuw. Komend weekend weer vorst en sneeuw voorspeld. We zien het wel.
Beiden (politiek en weer) kun je uren over discussiëren, maar je hebt er geen invloed op.
Dus bon voyage en geniet van de 2e helft!
Soit.