Bier, kaas en eieren

We liggen nog in de lagoon van Sint Maarten. Nog steeds Sint Maarten? Ja, nog steeds. En niet omdat het hier zo prachtig en zo mooi is. We wachten op campingaz en de tijd van het wachten vullen we met klussen. Zo zijn de zonnepanelen tot in detail goed gemonteerd en zijn de zee-relingen ook weer eens gecontroleerd en strak gezet en de romp gepoetst en in de wax gezet.


Hier in de lagoon liggen we rustiger dan de afgelopen paar maanden, er is hier geen deining. Toch eten we hier meer kant-en-klaar maaltijden dan ooit te voren,. De enige reden is, dat deze maaltijden hun uiterste houdbaarheidsdatum bijna bereiken of reeds hebben bereikt. Zo heb ik in bikini genoten van boerenkool met worst, tijdens de lunch menig noodle-soepje genuttigd en saus, inclusief kip, opgewarmd waarbij we alleen rijst moesten toevoegen. Allemaal heel erg makkelijk, maar echt lekker kan ik het niet noemen. De borrel is ook een groot feest. We hebben namelijk vorige week alle weggestopte proviand weer eens te voorschijn gehaald. En ik moet zeggen dat we veel lekkers hebben gekocht in Scheveningen, van japanse bollen tot kaascrackers, van snickers tot m&m's en van mentos tot schuimblokken, van stroopwafels tot speculaasbrokken. Bij het terugvinden van al dit lekkers waren de gelukskreten over de hele lagoon te horen.
Naast al dit teruggevonden lekkers kwam Sjors (van Zilt magazine) zomaar een tray bier brengen en 2 kilo Old Amsterdam. De borrel is voorlopig voorzien van kaasblokjes of van kaasplakken (gebakken kaas in een jasje van ei en paneermeel). 'Proost Sjors en de sponsoren van de Heineken Regatta!'



Ben heeft zijn tijd grotendeels in de bakboord bakskist doorgebracht. Hij heeft de watermaker ingebouwd. Nu kunnen we van zout water zoet water maken, tenminste als hij het ook goed doet. We kunnen hem hier in de lagoon niet testen, want daarvoor heb je helder, schoon zout water nodig, en dat is het hier zeker niet. Gisteren tijdens het poetsen van de boot moest ik stoppen omdat er een dikke film bezine ronddreef en ik dit anders op de boot zou smeren. Niet echt het water waarvan je drinkwater wilt maken.

<
Omdat poetsen dus niet meer kon, ben ik begonnen met reparaties aan het dek. In de tropenzon 'knallen' oude reparaties en zwakke plekken in het dek open. Met de dremel in de ene hand en gelcoatreparatie in de andere hand heb ik mij gisteren en vandaag vermaakt. Het lijkt mooi te worden, maar ik wil niet te vroeg juichen. Eerst polijstpasta halen en de plekjes afwerken.

Zaterdag willen we weer gaan varen, waarschijnlijk via Bonaire naar de San Blas eilanden, waar broer Vincent langs komt. Morgen nog wat laatste boodschapjes en daarna de reparaties polijsten. Vrijdag kunnen we, als het op de vrachtboot is gezet, gas gaan halen aan de Franse kant van het eiland. Hier zullen we ook zoeken naar een tondeuze, want ergens onder die bos haar moet Ben verstopt zitten.


Er gebeurt dus eigenlijk maar weinig aan boord van de Blauwe Pinquin. Toch voel de ik de dwang iets te schrijven. Thuis ga je soms naar verjaardagen omdat je denkt dat mensen van je verwachten dat je komt. Ben ik 3752 mijl van huis, heb ik het gevoel dat het tijd wordt weer eens wat te schrijven omdat ik denk dat jullie dat van mij verwachten. Wat doe ik mezelf toch aan ;-)



Liefs
Miek