Hoor ik daar een vliegtuig?

De Pinquin klust! En sinds vanmorgen hebben we zonnestroom aan boord! Als ik dit typ stromen de amperes de accu binnen, staat de koelkast koud en hebben we bijna nog stroom over voor de beruchte Pinquin frituurpan. Het elektrokuteren van kleine knaagdieren met behulp van zelfopgewekte natuurenergie gaat zo voortvarend dat we bijkans een Cavia-vlees snackbar zouden kunnen beginnen. Het was wel een heel gedoe, maar na een dag of vier en vijf keer heen en weer naar de watersportwinkel hangen er twee 85 Watt zonnepanelen netjes aan de reling die we voor de gelegenheid versterkt hebben met dikke RVS pijp. Zie ook de foto. Als de zon recht op onze panelen schijnt levert dat al gauw acht tot tien ampere op, en dat is wel handig als je heel af en toe een koud biertje wilt, yoghurt, of de boter een beetje goed houden. Ongekende luxe dus aan boord van ons droomschip. Dat momenteel omringd wordt door superjachten.


Afgelopen woensdag hebben we Vincent en Gwenda uitgezwaaid en in een taxi gedrukt en die zijn weer terug naar hun bosvilla. Het was een erg goede vakantie en het is grappig om te zien hoe het leven anders is met vier mensen op een klein bootje. Uiteindelijk hebben we alle energie in goede banen weten te houden, zelfs toen we ternauwernood niet in een politiecel zijn beland toen we de lokale strandtent op Nevis hebben verbouwd met onze onversneden oud-Hollandse zendingsdrang. De rest van de trip was consolideren en genieten, bijvoorbeeld van Sint Eustatius, waar helemaal NIETS gebeurt in een heerlijk ontspannen tempo. Prachtige plek, en het lijkt me een briljante schuilhaven om heen te vluchten als je bijvoorbeeld een oorlogsmisdadiger bent. Alleen heengaan als het rustig weer is, want de ankerplaats is onbeschut en we hebben weinig geslapen.


De lagune van Sint Maarten is een soort tropisch mini-IJsselmeer, maar dan zout en in gebruik als een grote ankerplaats. 300 meter verderop eindigt ( of begint) de startbaan van het vliegveld. Veel herrie af en toe, maar we kunnen de luchtreizigers achter de raampjes zien zitten en dat maakt veel goed. Veel Amerikanen met dito vet eten en schreeuwerig vermaak in Casino’s en Karaoke. We liggen omringd door jachthavens vol super- en megajachten. Wij zijn zelf een Terra-jacht en mogen dus in het midden liggen, achter ons anker. Aan de kant rondom liggen de dikke megajachten. Monaco style. Wij hadden een heel vet wifi netwerk uit de lucht geplukt maar dat bleek van de megajacht-haven te zijn. Dus wij daarnaatroe gelopen. "Mogen we jullie wifi wachtwoord??? We moeten het echt hebben." ( hahaha het is 'really urgent!") Nou dat mocht natuurlijk niet maar we mochten bij de slagboom doorlopen. "GEEN FOTO"S MAKEN OK??", "OK!" Dus wij lopen door, de haven in, op een soort afgeschermd eiland met alleen maar megajachten, personeel en een paar verveelde rijke en beroemde mensen. Op het kantoor zat iedereen niks te doen en helaas wilde ze ons het password niet geven. Was wel een leuke excursie. Die hele rijke mensen zijn echt een soort enorme sukkels. Ze beschermen angstvallig hun gigantische bezittingen en houden daarmee ook het leven zelf buiten de deur, zo lijkt het. Maar dat is over het algemeen genomen natuurlijk wel een generalisatie.




Wij slapen en klussen veel en laten de rest een beetje aan ons voorbij gaan. Af en toe even internetten tijdens het happy hour in de Lagoonies. Dat is een hele a-typische zeilerskroeg die wél relaxed is en niet wordt bevolkt door jachtpatsers met zonnebrillen aan hun neus geplakt. Er valt nog best veel te regelen voordat we naar de Pacific gaan en we willen vanaf hier waarschijnlijk in een keer naar Panama oversteken.

De Heineken Regatta begint vandaag en eigenlijk wilden we hier al weg zijn, maar we moeten wachten op gasflessen die zich hier lastig laten verversen. Ondanks de kleine omzet die ons gasverbruik vertegenwoordigd kennen we inmiddels iedereen uit de lokale gaswereld persoonlijk en het wachten is op de eerste uitnodiging voor een verjaardag, trouwerij of zilveren jubileum in de lokale gascommunity. De hele gasproblematiek brengt mensen dus ook tezamen, en dat mag een troost heten in deze kille tijden.




We gaan nu groots inkopen en als het gas komt, gaan wij spoedig verder. Een grote etappe waar ik wel veel zin in heb. De corrumperende werking van het leven aan de wal begint zijn tol te eisen op zowel spaarvarken als lever en dus gaan we snel weer fijn varen.

Groet
Ben