Dag elf

Als mijn wekker gaat is het half negen. Miek zit al een paar uur in de kuip op wacht als ik haar aflos. We varen met zes knopen naar het westen, nog 750 mijl naar Cocos Keeling. Vannacht kreeg ik een vliegende vis tegen mijn voorhoofd. Die stinken verschrikkelijk. Ik kwam met de schrik vrij. Als een kogel uit een ongezien nachtelijk vuurpeleton flitste de vis uit het niets keihard tegen mijn voorhoofd. Hij ketste af op mijn koplamp en vloog achter me het water in. Mijn haar vol vieze vislucht, maar ik toch wel blij dat hij me niet in een oog had geraakt. In de WC stond nog een oud flesje aftershave dat ik maar even over mijn hoofd heb leeggespoten. Dat flesje stamt nog uit de tijd dat ik bij katholiek danscentrum Schreuder in Haarlem probeerde mijn vijftien- en zestienjarige leeftijdgenotes te imponeren met mijn mannelijke oerlucht. Dat is in die tijd meen ik nooit echt gelukt. Nu ik aan het flesje ruik snap ik ook waarom. En met de opeens zeer levendige herinnering aan de eerste quickstep van het seizoen, 'Girl you know its true' van Milli Vanilli - geur wekt immers versneld herinneringen op- zat ik walmend onder de sterren te bedenken of ik nog wist welke van de twee, Milli of juist Vanilli, later zelfmoord heeft gepleegd.

Je begrijpt dat je op deze manier de tijd wel doorkomt. Dat moet ook want 2000 mijl is best een eind varen. Vooral als je de eerste 400 mijl amper wind hebt. Inmiddels waait het gelukkig wel en gaan we best hard de goede kant op. Als ik uit mijn zeekooi klauter maak ik een ontbijtje en daarna gaat Miek te bed en ben ik alleen. Ik lees een boek over de geschiedenis van Zuid Afrika. Kaffers, boeren en buitenlui. Het is erg interessant om over de guerilla-tactieken van het boerenleger te lezen. Al lezenderwijs krijg ik steeds meer sympathie voor deze ruige vechtersbazen. De idiote ideeën die ze er op nahielden over de verhoudingen tussen de rassen dan maar even daargelaten. Het geschiedenisboek citeert stukken uit het Oude Testament dat zij als rechtvaardiging gebruikten voor hun racisme. Ik heb er onze eigen bootbijbel eens op nageslagen, en inderdaad, dat oude testament is soms net een slechte horrorfilm. Een bloedbad, met god als onsympatiek en moordlustig heerschap in de hoofdrol. ' Slacht iedereen af en neem de rest mee als slaven. Ik zeg het, dus het mag.' Kijk met zo'n boodschap kun je tenminste wat, en dat hadden die Boeren goed in de gaten. Hopelijk zijn we over een maand of drie in Zuid Afrika en ik ben benieuwd hoe de zaken er tegenwoordig voor staan.

Ik leg mijn boek neer om brood te gaan bakken. Dat doen we om de dag. 1 kilo meel, gist, zout en water. En dan een prutje met muesli, krenten, honing, kaneel en water. De helft van het deeg wordt een witbrood, de andere helft een muesli krentenbrood. Inmiddels is de zee wat wilder aan het worden. Een oude storm in het zuiden zorgt voor een heel hoge kruisdeining en af en toe hamert die als een moker tegen de zijkant van het schip aan. Dan spat het water meters omhoog en krijg je in de kuip een zoute douche. Miek wordt om 12 uur wakker en het brood is ook klaar. Na de lunch douchen. De zee is eigenlijk wat te wild daarvoor, maar het is alweer een paar dagen geleden en het moet er maar gewoon van komen. Ik vul twee putsemmers met zeewater en was me daarmee helemaal. Dan spuit ik mezelf af met zoet water uit onze plantenspuit. Ik ga binnen even wat typen en dan een uurtje tukken. We zetten vandaag de klok een uur terug, vanaf nu zitten we op UTC+7,5.

Om vijf uur ga ik naar voren en bekijk ik de mast, verstagingen, giek, zeil en alles wat je verder kunt bekijken op een bootje van 10 meter. Dit doen we elke dag. Als ik terug in de kuip ben is het borreltijd. Een glaasje limonade, wat borrelnootjes en ons voorleesboek. Op zee geen alcohol. We lezen de Griekse Mythen, bewerkt door Imme Dros. Een prachtig boek. Na de borrel maak ik curry en als dat verorberd is gaat Miek langzaam naar bed. Ik stuur onze positie door naar onze walkapitein Gerlof. Hij zet die in het Google-kaartje ( hier rechts --> )op onze site. Dan ben ik weer alleen in de kuip en kan nadenken over bijvoorbeeld Milli Vanilli, en hoe die door een oud testamentische God voor hun zonden gestraft zijn. Mijn boek heeft het inmiddels over diamanten en over Kimberly waar je die vroeger gewoon kon opgraven. Ik denk toch dat ik meer een goudzoeker ben. Mijn oude plan om in Suriname op goudjacht te gaan komt ook weer bovendrijven terwijl ik naar de sterren tuur. Zou Ronnie Brunswijk ons daar misschien geen zetje in de goed richting kunnen geven? Hee, wat zie ik daar? Een heel fel licht vlakbij. Shit, het is een Indonesische visser. Eergisteren kwamen we bij daglicht vlak langs twee vissers die achter een zeeeanker lagen. Geen boten die je ' s nachts te dicht in de buurt wil hebben. Zal ik onze navigatielichten uitdoen? Ik besluit van niet. Het zijn vast heel sympathieke hardwerkende vissers en geen bloeddorstige piraten. Ze varen ons langzaam tegemoet. Afstand inschatten is 's nachts erg lastig, ik denk een mijl. We hebben geen radar. Het is even spannend, maar ze varen stug door en nu wordt het lichtje steeds kleiner. Dat lucht op.

Ik wil weer verder lezen, maar Miek steekt haar hoofd al naar buiten. Ze komt me aflossen, het is nu mijn beurt om tweeënhalf uur te slapen en ik kom pas weer tevoorschijn om een uur in de nacht, mijn favoriete wacht begint. Daarin gebeurt gelukkig helemaal niets. Ik lees mijn boek, staar wat naar de sterren en doe wensen als ik ze zie vallen. De boot ligt mooi op koers en ik schenk een kopje thee in. Nog een half uurtje en dan komt Miek me alweer aflossen. Morgen dag twaalf, ik kijk er nu al naar uit.

Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com