ouwe wijven

Voordat we zelf vertrokken met onze boot verslond ik alle reisverslagen van medezeilers. Weblogs, sites, boeken, verhalen in het blad Zeilen of in de Zilt. Ik stortte me jarenlang op elk zeilverhaal dat ik kon vinden. Elke idioot die een boot had, mijlen maakte en erover schreef had mijn aandacht. Ik smulde van verhalen over oceaanoversteken. Wat me daarbij altijd opviel was de moeite die het kostte om zo'n oversteek te beschrijven. Drie weken achtereen op zee doet wat met je, dat is wat ze je allemaal proberen te vertellen. Maar het idioom is gebrekkig. Er zijn niet genoeg goede woorden voorhanden. De strekking is dus meestal ook: Ga het zelf maar ervaren.

Nu ben ik zelf zo'n idioot. We zitten bijna een week op zee, met nog een kleine 2 weken te gaan. De omstandigheden zijn prachtig en we komen langzaam in de greep van de oneindige ruimte rondom de boot. Er is ook meer ruimte rond onze hoofden. Je kunt uren nadenken over niets en alles, staren naar de mooiste golven, fantaseren over de toekomst. Mijn hersens lijken veel helderder, alsof ze op andere brandstof lopen. En wat voor dag het is? Dat maakt niet uit. De tijd zit als een fijne pyama heel losjes om ons heen. Het knelt nergens. Dit is misschien idyllische gezwam, hier is het heel concreet, en dat maakt het ook zo mooi.

Wat ook concreet is is de afstand tot de buitenwereld. We zijn continu bedacht op het behoud van ons scheepje en van onszelf. En als het opeens uit het niets 25 knopen gaat waaien ben ik me daar extra van bewust. Onze zeilvoering is conservatief, we zeilen als een stel ouwe wijven. Vandaag voor het eerst met genua uitgeboomd over bak en grootzeil over stuurboord. Daarvoor was alles nog mooi ruime wind bezeild (zodat je de zeilen niet kunstmatig hoeft uit te hangen met een paal). Toch varen we gemiddeld 130 mijl per dag en dat is niet eens zo slecht voor een stel ouwe wijven.

Vanaf de wal krijgen we soms berichtjes doorgestuurd van onze geweldige walkapitein Gerlof. Zo hebben we begrepen dat we vlakbij (150 mijl) een oceaanroeiboot zijn (http://www.atlanticrowingrace09.com/).
Ze doen een recordpoging met 12 man aan boord. Heel misschien komen ze binnenkort in zicht, maar die kans is uiterst klein. We hebben vast wat snoepgoed en bananen klaargelegd. Dat zijn pas echt idioten en het zou geweldig zijn om ze even te kunnen aanmoedigen. We rekenen nergens op, het laatste bootje dat we zagen verdween 5 dagen geleden in de nacht uit ons zicht.

We zijn nu op 17'27N 036'47W en dat betekent nog 1430 mijl naar Antigua. Wij varen vrolijk verder, eten heerlijke verse vis en hopen dat het weer mooi blijft. Als het goed is hoor je hier over 2 dagen weer van ons.

Ben

PS in het schermpje met het kaartje hier rechts kun je onze voortgang zien. Gerlof houdt die voor ons bij. Klik eronder en het wordt groter.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com